Estaba eu cismando nun recuncho do Furancho do Ruín, solitario coma un cartógrafo agorafóbico, mesmo parecía un licenciado en pesadume. Dábame voltas o rodicio da miña mente, esfarelaba pensamentos coma si tivera a complicidade dun médium. Primeiro, preguntábame: eu, aos meus anos aínda que non sexa un vello chegado ao acubillo do solpor, se algo aprendín nesta vida foi a que non se pode andar a perder o pouco tempo que queda xogando ás pichoquiñas. Bebera xa dous grolos da cunca, que déronme a apócema da metamorfose.
Porque, non me digades! Eu ando a remoer en andrómenas, pero a humanidade parece estar retrocedendo a tempos anteriores á Ilustración. Agora coas redes sociais todo parece peixe, todo o mundo veña a apadriñar, un apadriña un baobab con couza de Madagascar ou un cabaliño de cartón pedra que atropelou o camión de bombeiros da comunidade de montes, outros apadriñan as liñas das xardas, ou ... e así, ata rematar nécora ou patelo. Total un feixe de padriños. Ai, miña madriña!
Nestes tempos á xente danlle a volta coma unha filloa e non se decatan, cómenlle a torrada para roubarlles os cartos, parece que o absurdo é divertido, ata algúns cos seus afillados séntense máis cheos cun xeneral nun desfile. Ai, deus! Perdoade, mentres bebo non deixo de ver pola xanela o esterco afumar nas traseiras das casas.
O viño, sábeme. Viño novo en pipas vellas. Meus pensamentos bulen viaxeiros pero aínda sei distinguir un piñeiro dunha leituga e un pombiño dun colibrí. Eu, estou por apadriñar un repolo, pero non un calquera, se non un deses pechadiños coma o corazón dun boi e gozarei de velo afundir no pote cunhas chourizas, patacas, porco..., formando nese frenesí de amantes e de atractivo místico o que lle dá ao corpo volume: “o cocido”. Máis o demo me leve, prestade atención. Os vellos somos o sen teito destes tempos e non estou para dar consellos a ninguén, porque eu minto máis cun currículo, e xa sabedes, todo o mundo minte pero non importa porque ninguén escoita. A cabeciña non para e meus pensamentos nestas brétemas xa cantan coma as curuxas e brincan máis que a chama dun soprete. Vos mesmo, tedes a vosa pedra de toque, así que a pasar pola pedra... Todos deberíamos crer en algo sólido, eu creo, que vou tomar outra cunca pero líquida. O Ruín, co xerro vai vindo.
José Manuel Millara. Xubilado. 66 anos. Vigo.