Os raios tépedos do sol coábanse a través da fiestra cando Lois entrou no estudo do seu avó. O vello Cosme, curvado sobre a longa mesa de madeira negra arrimada ao pé da xanela, fedellaba con mans trementes nun obxecto prateado que suxeitaba á contraluz. Escoitou entrar ao seu neto, máis na súa faciana a expresión non mudou nin un chisco, seria e abstraída no seu labor.
-Imos á praia -dixo Lois, remoendo cos dedos detrás das costas-. Mamá dixo que viñera avisarte.
Cosme fixo un aceno conforme, mais non apartou o ollar da peza de prata que tiña diante. Lois achegouse ao seu carón, paseniño, e contemplou con curiosidade o obxecto.
-Que é? -preguntou, facendo que o home saltara sobre o banco.
Cosme mirou de esguello ao seu neto e premeu un pequeno botón da marxe. A tapa do obxecto ergueuse cun feble estalido. No seu interior revelou unha fermosa esfera de cristal pola que navegaban suspendidas unha ducia de agullas, contidas noutras catro esferas máis pequenas.
-Un reloxo -musitou o neno fixándose naquelas agullas tan estrañas, todas distintas, cada unha dun material diferente, de cadansúa forma e cor. Era o reloxo máis raro que ollara na súa vida.
-Mais non é un reloxo calquera -respondeu Cosme, apreciando o refulxo silandeiro nos ollos do seu neto-. Esta agullas marcan moitas cousas, pero a hora é a menos importante de todas elas.
Lois abriu a boca, abraiado, e tratou de poñer orde entre os seus pensamentos. Nese intre, un berro da súa nai reclamou a súa atención dende fóra.
-Teño que marchar -dixo, retrocedendo ata a porta cun andar preguiceiro-. Seguimos despois?
Cosme asentiu e mirou ao neno desaparecer tralo van da madeira. Despois, dirixiu o seu ollar polos vidros da fiestra. Alí, na antiga eira, a súa filla loitaba por meter un longo parasol no maleteiro do seu vehículo. Agarrado á perna estaba Alfredo, o seu neto pequeno, coa longa cabeleira rizada ondeando ao vento, e Lois non tardou en sumarse a eles corricando polo xardín. Pensou no rápido que medraran aqueles tunantes, e ollou con resignación o reloxo. Cada unha daquelas agullas tiña unha función, e o mesmo ocorría con cada esfera. E aínda así, por moitos misterios que agocharan, ningunha delas era quen de conseguir que o tempo avanzara máis lento.
David Moreno Naya. 28 anos. Betanzos.