As ondas do mar batían cunha forza impía contra as arestas de rocha negra que formaban os altos cantís. Era de noite, e nas ventás da casa do fareiro, suspendida sobre o precipicio, alumeaba un refulxo alaranxado que indicaba que o home que vivía dentro aínda non durmía. Tampouco o fixera a noite anterior, axitado no leito por un repentino presaxio, e o mesmo ocorrera dúas xornadas atrás. O home era vello, aínda que as engurras que as décadas de mar e salitre gravaran no seu rostro sumaban anos a unha conta que el perdera facía tempo. Miraba cara ao mar a través da fiestra, sen chegar a ver máis alá das escuras ondas rompentes, e suspiraba como quen leva agardando demasiado.
E así era. Facía anos que o fareiro ollaba o mar con receo, dende que aquela figura se lle aparecera ao pé daquelas mesmas rochas, máxica e artificieira, e o invitara a baixar ata onde ela se atopaba. A serea, de cabelos tan louros que por un momento confundira coa prata, reveláralle ao home un segredo. Un segredo terrible, que durante máis dunha noite lle arrebatara o sono; pero tamén abraiante, como a criatura que se encargara de transmitirllo.
O fareiro xamais lle falara a ninguén do seu encontro. Pois sabía que os homes de mar contaban historia parecidas a esa; pero contalas era algo moi distinto a crelas. Gardara o segredo da serea durante anos na memoria, pechado baixo ducias de chaves, nun lugar recóndito, case inaccesible.
Pero entón o recordo volvera a aflorar na súa mente, tan nítido e doloroso coma nun primeiro momento. E o fareiro soubo que a serea estaba a piques de volver.
El agardábaa sentando na seu tallo, cos ollos case cegos, buscando o seu refulxir de prata ao pé dos cantís. Sabía que a súa chegada suporía o fin de moitas cousas, pero tamén o comezo de algo novo, intrigante e descoñecido. Mentres pensaba niso, unha onda rompeu con forza contra as rochas e elevou unha ampla fervenza de escuma que bañou o pé do faro. Cando o mar se retirou, a silueta dunha muller moi fermosa quedou tendida sobre a herba do prado que medraba ao redor. O seus ollos buscaron os do vello, e responderon cun escintileo vidroso ante o seu encontro. A serea no cambiara nada en todos aqueles anos. El estivéraa agardando; e con el o seu segredo.
David Moreno Naya. Fisioterapeuta. 26 anos. Betanzos.