Camiñaba baixo a luz azulada dos farois tratando de non facerlle caso. Sabía que me seguía polo ruído que facía cando eu variaba o paso ou me detiña para mirar un escaparate. Non mirei atrás en ningún momento para non darlle o gusto de reiniciar a discusión. A min xa me pasara o cabreo e só me quedaba a sensación de aborrecemento e fastío que deixan as liortas sen sentido.
Xa se lle pasará, pensei, e seguín camiñando de volta á casa.
Os coches que viñan de fronte comezaron a darme luces cando rematou a beirarrúa e seguín andando pola beira da estrada. Ó pouco, vin o reflexo das luces azuis dun coche da Garda Civil que se achegaba, reducía a velocidade e finalmente detíñase á miña altura.
-Boas noites -dixo o garda- vai todo ben?
-Si, estou dando un paseo, de volta a casa.
-Coñece ese coche?
-É o meu.
Os gardas falaron un momento e un deles alumeou o coche, detido tranquilamente detrás do seu cunha lanterna.
-Xa vexo. Que pasou esta vez? A temperatura do aire acondicionado?
-Non -púxenme vermello de vergoña e os ombreiros caídos coma se cargase na cabeza co peso do mundo enteiro-, é pola radio, que está empeñada en pór reguetón a todas horas.
Por fin o garda decidiuse a baixar do coche. Achegouse a min, volveu mirar o meu coche un anaco e suspirando pousoume a man no ombreiro nun intento de darme ánimo.
-Tanto falar do progreso, da seguridade, da comodidade e o final... Reguetón, miña nai, reguetón. Quen nos ía dicir que o coche autónomo sería así!
Xan Reyes, auxiliar administrativo, 44 anos, Teo.