Alá polos anos corenta, cando as pescadoras ían coa patela na cabeza, os afiadores coa súa roda afiaban coitelos, arranxaban os paraugas e o fondo das potas, en Rutis Vilaboa había moitas casas con hortas e árbores froiteiros. No patio da nosa casa tiñamos a nogueira dos veciños, que cruzaba a corredoira e as súas ramas regalábannos noces. Outros veciños tiñan unha figueira enorme, e nós comiamos figos e os paxaros tamén, facendo moito barullo.
Un día, Claudina, mentres lle vendía o peixe a miña nai, dixo, mirando á figueira: «Amelia, tedes que cortar esa figueira, sempre está chea de pegas, e son paxaros de mal agoiro». Eu tería nove anos e aquilo das pegas non se me ía da cabeza.
Un día que lle levaba a comida ao meu pai, que traballaba sacando area da ría en Fonteculler, ao pasar por Cordeda, cerca do muíño de Espiñeira, escoitei unhas pegas, e non me gustou nada. Cando volvía para casa, xa me esquecera das pegas, ía cantando e contenta cun ramo de flores silvestres na man, que ía recollendo polo camiño, cando vexo vir un vello moi encorvado cun saco ao lombo polo carreiro que ía eu. Comecei a pensar que o das pegas era certo...Eu facía tempo recollendo máis flores, pensando que el seguiría por outro camiño, pero estaría canso e sentouse no pequeno valado, dixen para min: Eu por alí non paso! E metinme por unha leira de trigo que daba a outro camiño, cando vexo ao vello todo cabreado, berrarme levantando os brazos e un bastón, eu non tiven máis remedio que dar a volta correndo.
Cando llo contei ao meu pai, dicindo que non lle levaba máis a comida, el díxome que coñecía ao vello do bar onde paraba, e sempre se queixaba de que os rapaces lle pisaban a leira de trigo. E eu botándolle a culpa ás pobres pegas, aínda que non o sei, poida que habelas hainas.
María Hermida Martínez, pensionista, 81 anos, A Coruña.