Emilio Rafael Herrera Oya. 58 anos.Vigo. Policía local
08 ago 2018 . Actualizado a las 05:00 h.A noite do sete de febreiro nevaba en Vigo. Dous policías facían a rolda pola praza de España. De súpeto, debaixo da marquesiña escoitan tusir, alumean coas lanternas e miran un vagabundo tirado no chan tapado cuns cartóns. Ao ver que non reaccionaba, o policía máis novo dálle unha patada, coa bota de coiro ao vello zapato roto pola punta onde asoma o dedo gordo denegrido. O policía máis veterano fulmínao coa mirada e grítalle:
-¡Pero que carallo fas!
O vagabundo érguese a duras penas e os saúda cunhas venias esaxeradas:
-Señores axentes, que lles trae pola miña humilde morada. Pero se é o cabo Ferreiro, o mellor policía da cidade.
Móvese con pasos pequenos e inseguros, facendo círculos, coma un can arredor do amo. A vida cambioulle da noite para a mañá hai cinco anos. Foi por culpa do accidente onde morreron a súa muller e os dous fillos. Aconteceu alí mesmo, na praza de España. El conducía e sentiuse culpable. Nunca entendeu por que tivo que quedar el con vida, quizais para pagar a súa culpa. Pouco tempo despois chegaron os delirios e as alucinacións. O psiquiatra diagnosticoulle esquizofrenia paranoide.
Párase fronte ao máis veterano e xuntando as mans suplica:
-Ferreiriño, dáme un euro para un clarete.
-Toma dez euros e compra tamén un bocadillo -dille en ton amable.
-Non lle dea nada que é un aproveitado -recrimínalle o policía máis novo.
-¡Cala a boca! -replica o veterano. Eu coñecino hai anos cando tiña unha familia, ilusións, cando a vida non o derrotara. O vagabundo pon o dedo índice na testa e posa a ollada ida no veterano.
-¡Ferreiriño, non te lembras cando o escultor dos cabalos nos dixo que estaba ata os collóns do alcalde porque lle metía présa para acabar o monumento porque viñan as eleccións! ¡Non se lle debe meter présa á arte! ¿Non cho parece? -o policía veterano mírao cun sorriso condescendente.
De súpeto ao vagabundo dálle un ataque de risa que lle fai dobrar o corpo estragado, e volta bambeante ao leito de cartóns, e ponse a mirar as estrelas por enriba do monumento dos cabalos de Xoán de Oliveira, e un fulgor de lembranzas antigas iluminoulle os ollos.