José Manuel Míllara Pérez. 62 anos. Mestre de educación primaria
06 ago 2018 . Actualizado a las 21:58 h.A historia que vos vou contar é coma unha laretada dun telepredicador americano deses que piden aos seus fieis que abran os seus corazóns e tamén as carteiras. Pero esta tivo lugar na vila de Tresaldeas e aconteceulle a Xulia, unha muller viúva cunha vida chea desa soidade senil que só coñecen os que levan a dor untada na alma. Pois unha mañá desas de asubío de pintor, saíu da casa para mercar na tenda, persignouse coma nun ritual feng shui e encamiñou, pero aínda non fixera unha carreiriña de can cando no camiño diante da casa do Lisardo atopou no chan un billete de cen euros. Aquela visión foi unha festa para os seus ollos e, ao instante, arrebatouna un sobresalto inacabado e escoitouse un salaio coma o cristal de Venecia, que din que é moi sonoro cando se estraga. Mirou o camiño do dereito e do revés e, vendo que non viña ninguén, gardouno na falchoca. Xulia vibraba coma un xoguete erótico naquel momento, o billete era coma un amante ao que se despreza en público, pero ao que se lle suplica máis en privado. Seguiu camiñando, pero o seu andar xa era distinto, era coma se levara unha coroa de distinción na cabeza, sentíase máis enriquecida que o avecrén. Matinaba feliz sobre o que ía mercar cos cartos, pero de súpeto xurdiron na súa mente unha poboación de temores e de interrogantes; era coma se o billete atopado estivese vivo e quente coma o ventre das feras. «Non será o billete do Lisardo? Coitadiño, coa necesidade que il ten». «Onde está a miña moral cristiá?» O vello Lisardo era un sofista retranqueiro e lacazán, que case sempre estaba sentado nun tallo na solaina da casa ao abeiro da porta, coma un diaño contorsionado que enredaba a ser invisible.
Xulia levaba o remordemento enriba dela coma unha chepa, pero ao final os seus pensamentos fóronse limando ao igual que os croios nas praias perden as súas arestas, e virou atrás e chimpou os cartos pola xanela do Lisardo, que sempre a deixaba aberta coma se fose unha ferida emocional no seu corazón.
Pasaron os días e Xulia, ao pasar polo camiño diante da casa de Lisardo, viu que enriba do colo da xanela había unha bandexa baleira grande coma un mundo e que destacaba máis ca un dente de prata na boca dunha top model. Nada é o que parece! Contáronme que daquela xanela saían endechas feitas de vento, tamén gargalladas grandes coma unha vida e dicían que o Lisardo tomaba cafés e copas coma se fose un ministro. O que hai que ouvir!