A tradicional Festa do Demo, recuperada a principios de século, encheu este venres a zona vella pontevedresa
23 ago 2024 . Actualizado a las 18:15 h.«Jimena, ¿quieres ver un demonio?» preguntaba, cunha inocencia que podería chocar a quen non soubese de que vai a historia, un pai á súa filla á altura da Praza da Verdura, este venres sobre as doce e vinte da mañá. Uns metros máis adiante e dez minutos despois, sairían dende a Rúa dos arcos de San Bartolomeu o demo e a súa comitiva, formada por un puñado de súbditos semellantes a el, un cabezudo e os músicos da banda tradicional Boa Vila. Comezaba entón a Festa do Demo, data marcada no calendario de verán pontevedrés dende que fora recuperada no ano 2001, tras décadas esquecida.
Logo dun primeiro momento de confusión, acrecentado polas bengalas que encheron a esquina de San Bartolomeu de fume, a comitiva demoníaca emprendeu a súa marcha pola Rúa Sarmiento ao ritmo marcado pola banda de música. Decenas de móbiles alzábanse sobre as cabezas da xente, contrastando co carácter popular da celebración.
Pese á mala fama e ao aspecto intimidatorio do líder, ninguén dubidou en unirse á expedición. A cativada observaba aos intrusos con estrañamento, pero suficientemente fascinados como para seguilos sen dubidar. Había incluso quen levaba o seu propio tridente, a súa capa ou, simplemente, a súa roupa de cor vermella, como se levasen merchandising do diaño.
Antes de chegar á Praza da Verdura, o demo fixo a súa primeira trasnada impedindo o paso a unha furgoneta que quería cruzar para deixar algunha mercadoría na zona, e que tivo que dar marcha atrás: ninguén ía ceder o seu espazo cando tiña á máxima autoridade do mal diante.
A Verdura colapsou coa chegada da procesión. Polo medio da xente, un paraugas gris guiaba a un grupo de turistas, quen se toparon de fronte co mesmísimo demo. «No me lo esperaba», dixo Juana, que ía nese grupo procedente de Alicante, «pero parece muy chulo».
Ao chegar a Méndez Núñez, o demo puxo aos nenos a bailar. Formando unha roda, todo aquel que quixese unirse tiña que moverse ao ritmo da música, e parar cando esta parase. Logo, o grupo retomou o seu camiño por Sarmiento, non sen antes discutir cunha rapaza duns cinco anos que se enfrontou ao diaño porque non estaba de acordo coa ruta a seguir. Aclarado o malentendido, a comitiva subiu por Isabel II ata as Cinco Rúas, última parada antes do baile final fronte ao Teatro Principal. Alí estaban José, madrileño, e a súa muller, a pontevedresa Ángeles, quen eloxiou a festa porque «todo lo que sea recuperar tradiciones...». «¡Y todo lo que sea fiesta!», completou o marido.
No camiño, dunha hora de duración, os nenos foran perdendo o respecto ao diaño, quen xa non sabía nin onde tiña o seu rabo de tanto que llo quitaran. Ao final houbo tregua, e un representante da cativada devolveullo en sinal de paz xusto antes de que o demo, retranqueiro como el só durante toda a festa, se despedise da quenda de mañá cun «No inferniño hai sitio para todos!».