Consuelo Vercher: «Se escribes e publicas, apetece namorar»

Alfredo López Penide
López Penide PONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA CIUDAD

CAPOTILLO

A pontevedresa ven de publicar a súa primeira obra literaria, «Charlotre», da man da editorial Kalandraka

26 ene 2024 . Actualizado a las 19:01 h.

Foi a poetisa Tamara Andrés quen lle convenceu de que aquelas follas que lle pedira que traducira ao galego non podían continuar nun caixón da súa casa de Pontevedra, senón que tiñan que ser publicadas. «Era un texto que fixen para unha lectura dirixida», apunta Consuelo Vercher antes de confesar «que teño un mogollón de cousas metidas nun caixón. Todo o mundo escribe algo. Pasamos da literatura oral, que afortunadamente segue e está viva, pero, en xeral, escribimos», sinala Consuelo Vercher en relación coa publicación por parte de Kalandraka da súa primeira novela, Charlotte.

—Pero, quen é «Charlotte»?

—Se miras na túa contorna hai un montón de Charlottes. Neste caso concreto, é a filla dunha amiga, outras nenas que coñezo e é o meu poso. Sempre penso na frase de Saint-Exupéry que di: «Quen son eu? Son da miña infancia como dun país». Levo tropecientos mil anos aquí, pero, sin embargo, eu son a miña infancia e todos o somos.

CAPOTILLO

—E que hai de Consuelo Vercher en Charlotte?

—Moitísmo. Charlotte son eu no fondo, pero pouco na forma. É unha observadora que conta o que ve e interprétao coa idade que ten. E a esa idade que ten pregúntase un montón de cousas, enfrontase a situación complicadas, pero sen prexuízos. Non está contaminada, cosa que nós si agora o estamos. Como todos somos un pouco nenos, creo que a xente pensa que Charlotte. É un libro infantil porque todos fomos pequenos, pero a cada idade correspóndelle unha interpretación diferente. Les un conto con 8 anos e miras unhas cousas, con 12, outras, con 15, outras e con 20 xa sabes o que estás vendo. É unha interpretación máis profunda. Creo que Charlotte é un pouco iso, que aparentemente podería ser para nenos, igual que O principito, que non é para nenos, pero entéraste cando tes 15 anos.

CAPOTILLO

—A miña filla, ao igual que Charlotta, tamén xoga a que cambia de nome.

—E eu teño unha neta e un día é Estela, outro día... Cada día é un nome distinto. Os nenos son protagonistas sempre e, a partir de aí, observan. Eu son unha voieur no mellor sentido da palabra e a partir diso vou contando unha historia. Como en todos os libros hai unha mensaxe, o único que cambia é a ferramenta, o soporte. Cando pintaba pensaba que este óleo ía ser agresivo, ía ser o que sinto neste momento... Sempre estamos contando unha historia. É a comunicación.

CAPOTILLO

—E logo está a visión da nena fronte a desgraza. Aínda que ela o edulcore, non vive na mellor das contornas, non vive nun entorno ideal.

—Pero si real. O pai que perde o traballo, real. A casa rodeada de coches, de pneumáticos... A enfermidade da nai, Patrick, que me encanta. Patrick é gai e é unha personaxe importante, cariñosa, a nena quéreo moitísimo. Patrick «adoptou un home da idade de papá (...). Seica teñen pensado casar». Dende a inocencia que belo ver o amor sen prexuízos. Iso é fantástico. A despedida da nai é un brutal corte do cordón umbilical, tremendo, pero, a partir de aí, Charlotte terá que fortalecerse grazas ao pai. Curiosamente, cando me preguntaches que hai de ti aí, moito, pero tamén está Voltaire cando o pai lle di: «Hai que cultivar o xardín». Cando estudaba, lémbrome perfectamente que os nosos profesores de Literatura dicíannos: «Hai que cultivar o xardín». Repasas todo isto e atopas a Voltaire, Saint-Exupéry, Machado... Que é a cultura máis que poso que queda. Non é cantidade de libros que liches, non é a pedantería, creo que é un bagaxe.

CAPOTILLO

—Que sentiu cando viu o libro, por fin, publicado?

—Unha alegría total porque, ata entón, tiña medo. Medo. ‘Como vai saír isto?’ Cando toquei o libro e volvín a ler coa marabillosa tradución de Tamara Andrés sentín satisfacción, ledicia. Que cousa tan bonita! Charlotte xa está aquí, xa é realidade. E as ilustracións de Clara Encinas son flipantes. É moi nova e o que me flipa é que, en branco e negro, con lapis, da cor ao debuxo. É incrible. É o libro é bonito. Esta de xente de

CAPOTILLO

—Comentaba que ten moito gardado no caixón, vai vela luz?

—Non sei. Cando me dixeron que se ía publicar entroume un pudor tremendo, unha mestura entre pudor e medo. Se escribes e publicas, apetece namorar. Aquí pasta non hai, entendo o goce, entendo que é agradable, pero tamén, no fondo, apetéceme que Charlotte namore.