Camilo, xastre de Pontevedra: «Coidado co home moi presumido, que é peor que unha muller»

A Camilo Agís Blanco (Simes, Meaño, 1951) non lle gustaban as vacas. Nin ir traballar no campo. E iso, para un rapaz de aldea, nacido nun lugar da parroquia de Simes, significaba ter que ser espelido para convencer á familia de que lle deran outro oficio. El fíxoo: «Os meus pais eran labradores e nós eramos catro irmáns e un deles xa estaba embarcado e o outro ía de albanel, así que non daban gasto. Ao revés, xa axudaban. Entón comigo puideron facer o esforzo de mandarme aprender o oficio de xastre». Enviárono a Barcelona naqueles anos nos que cruzar o Padornelo era impensable para a rapazada, salvo que collera a maleta da emigración. Lembra que tiña catorce anos e que saíu un día á unha da tarde en tren a Pontevedra e chegou a Cataluña ao seguinte ás nove da noite. Era o principio dunha nova vida: «Descubrín outro mundo. Alí non se vivía coma en Galicia. Estábame esperando un veciño, levoume á pensión, que me custaba sete mil pesetas, e botei alí dous anos aprendendo a facer patróns. Vin feito un xastre».

De novo en Galicia, aínda sendo un rapaz novo, buscou a maneira de que lle deran un creto para abrir un negocio. Así, en 1971 logrou levantar a persiana, nada menos que na rúa Real de Pontevedra, dunha xastrería á que bautizou como Las Tres Rías. Non lembra moi ben como deu con ese nome: «Quería facer referencia ás rías de Arousa, Pontevedra e Vigo», di. Asegura que aqueles primeiros anos traballou cunha ansia frenética e que a clientela respondía de xeito contundente: «Facíanse moitísimos traxes, case todos de cabaleiro, pero algún tamén de señora. Por aquel entón ata se encargaban traxes moi bos para ir na caixa fúnebre. Agora xa se perdeu iso, e como moito mércase un de confección, non feito á medida, moito máis barato». Di que a súa guía sempre foi a mesma: «Contar con boas teas, algo primordial, e despois facer polo menos dúas probas e ser moi preciso cos cortes. Unha puntada mal dada ten arranxo, porque se cambia. Pero un corte mal feito non», indica dende o antigo mostrador do local.

O tempo foi pasando e as xastrerías comezaron a ser un negocio case romántico, pero menos visitado ca antes, por iso de que neste mundo das présas custa esperar por calquera cousa, aínda que sexa un traxe que senta como unha luva. Camilo logrou que o seu local sobrevivira sen ter que perder a esencia, conservando un escaparate clásico, onde os maniquís xamais calzarán uns tenis. «Sigo cortando traxes, que logo envío a dous profesionais que son os que os cosen, e tamén vendo roupa de confección, combino dende hai anos ambas cousas», indica. A palabra clásico define o seu xénero. Nos seus andeis mandan os xerseis lisos, as gravatas sen estridencias e as cazadoras de señor negras ou grises. El di que non é tanto así, que algunha prenda algo máis atrevida si que hai: «Os colores clásicos, por suposto, sempre son os máis vendidos. Os xerseis grises, marróns ou azuis. Pero algún rosa teño e si que se vende. Antes era máis difícil, pero actualmente xa non tanto», di entre risas.

El ten agora 72 anos e de momento non quere nin escoitar falar da xubilación, xa que goza estando tralo mostrador. Recoñece que o seu público medrou con el e que é de mediana idade ou xa loce canas. Nótase á xeración que vende, ademais, porque di que os seus homes seguen sen ir comprar sós, que adoitan acudir acompañados da súa muller «e é ela a que elixe». Así, sinala que no seu negocio «é básico que ela estea convencida para que el leve a prenda para a casa». 

«Coidado cos presumidos»

Vestiu a moitos homes, a algúns leva case corenta anos facéndolles ou vendéndolles roupa. E di que a maioría seguen sen poñerlles demasiadas pegas á roupa. Pero, ollo, para todo hai excepcións: «Coidado co home que é moi presumido, que é moito peor que unha muller. Soen gustarlle cousas que non lle quedan ben ou que non veñen ao caso e é difícil convencelos do contrario. Pero a verdade é que se contan cos dedos dunha man», sinala Camilo.

Non ten reparo en poñerlle prezo ao que custa un traxe feito á medida: «Depende de cal sexa, pero arredor duns 500 euros». Di que o primordial é que lle quede ben ao que o leva, que iso ten que prevalecer ante calquera moda: «Non é o mesmo unha persoa gorda ca fraca, que alta que baixa. Non todos deberiamos levar o mesmo... facémolo porque é máis barato, pero non é o que mellor queda», sinala. Fala a modo, sen présas, pero coa ilusión na lingua. Tanta, que nos seus ollos aínda alumea o rapaz de aldea que marchou a Barcelona.

---

---

---