La poeta de Ponte Sampaio define su libro como «un poemario de obreiras escrito por unha»
19 may 2021 . Actualizado a las 08:08 h.La poeta Lorena Conde nació hace 41 años en Ponte Sampaio (Pontevedra) y siempre supo que lo suyo era observar, sentir y escribir. Uno de sus primeros premios literarios fue coruñés, el González Garcés, que recibió su obra Entullo. Ahora otro de sus trabajos, As puntas da louza, acaba de ganar un certamen ourensano, concretamente la edición número treinta y seis del Premio de Poesía Cidade de Ourense. «É un libro feito por, para e dende a perspectiva dunha muller traballadora pouco cualificada, que ademais do seu oficio ten as cargas da casa e todo o que non se conta. É un poemario de obreiras, comezando por a que o escribe», dice. Lorena se describe a sí misma como una obrera de la cultura y lo explica así: «Creo que a experiencia laboral dunha persoa que se dedica á cultura é moito máis ampla ca propia cultura en si porque non nos queda máis remedio. Eu teño traballado en tendas, en academias e en moitos tipos de negocio, e penso que esa experiencia deume unha perspectiva do mundo moito máis interesante, a verdade». De hecho no solo crea en forma de verso y de poemas, actualmente trabaja también en dos compañías de teatro, las compostelanas Matrioshka y A Feroz. «Son unha traballadora precaria e estou en todo o que considero enriquecedor e interesante», explica. Y que además le permita seguir escribiendo.
As puntas da louza se gestó detrás de un mostrador. «Decateime de que resultaba chamativo cando contaba que era poeta e que realizaba ademais un traballo non intelectual. Pensei que iso era un constructo social, ter que avergonzarse de certos traballos. De feito cría que a pandemia logo de pór de manifesto a importancia destas traballadoras cambiaría algo, pero non foi así, volvemos ás mesmas porque as persoas son intercambiables. Quixen plasmar o imprescindible destas mulleres», apunta la escritora. No oculta su emoción por alcanzar el premio ourensano: «É un libro moi sentido para min e gustaríame que as miñas compañeiras obreiras o leran».
