«Ao tragar todo me sabe a lixivia: desinfectar é unha obsesión vital»

Rocío García Martínez
rocío garcía A ESTRADA / LA VOZ

PONTEVEDRA CIUDAD

cedida

El estradense se ha ido a vivir solo por el temor a contagiar a los suyos. «Teño un avó de 96 anos e non podo arriscar», dice

05 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

El estradense Javier Eiras Puente trabaja desde hace trece años en el servicio de ambulancias de transporte programado en la zona de Pontevedra. Los traslados habituales a consultas o rehabilitación han desaparecido. Solo se mantienen los esenciales, como los de pacientes oncológicos. En cambio, los traslados de enfermos con sospecha de coronavirus son el pan de cada día. Por esta razón, la empresa para la que trabaja Javier ha decidido reforzar el servicio y destinar una ambulancia en exclusiva a este tipo de traslados. El estradense ha sido uno de los cuatro técnicos que voluntariamente han decidido ponerse al frente.

La primera decisión que tomó fue la de abandonar su casa en San Xurxo de Vea. «Vivía cos meus pais e cun avó que ten 96 anos e múltiples patoloxías. Non podo volver á casa arriscándome a contaxiala. Non podo asumir ese cargo de conciencia», explica. Por eso hace más de dos semanas que Javier se ha ido a vivir solo a un piso en A Estrada. «Traballo catro días seguidos de 9.00 a 21.00 horas e descanso outros catro nos que, como todo o mundo, estou confinado», cuenta.

Javier Eiras no recuerda días de tanta presión en toda su trayectoria profesional.

«Hai que desinfectar o vehículo moi ben porque senón estaste poñendo en risco tí, ao paciente e ao compañeiro que vai contigo na ambulancia. Fas o traballo o mellor que podes e que sabes, porque tampouco tivemos curso ningún sobre como poñer e sacar os traxes de protección ou como desinfectar a ambulancia. Chegan protocolos cada día pisando ao do día anterior e non das abasto... Nós sempre tentamos ir máis alá. Desinfectamos ata o mango da fregona que utilizamos e o aro do cubo. Pero sempre che queda a dúbida de se quedaría todo perfectamente desinfectado. É unha presión constante», explica el estradense.

«Facémolo con gusto porque necesitamos axudar, pero é duro. Estar tres horas dentro dun EPI é insufrible. Chego á casa coas mans arrugadas despois de ter metidas non sei cantas luvas durante doce horas de quenda, o nariz dóeme por dentro de tanta desinfección con lixivia, a pel da cara repela pola exposición á lixivia tantas horas, os ollos teñen o branco de cor vermello e ao tragar todo me sabe a lixivia de tantas horas nun ambiente totalmente hermético desinfectado con lixivia. Desinfectar é unha case obsesión pero é vital», cuenta.

Según explica Javier Eiras, «a empresa tenta coidar aos empregados». «Temos material de protección, pero temos o xusto. O que da a Xunta non chegaría para cubrir os servicios que hai en Pontevedra durante dous días», indica. Por eso agradece de corazón todas las aportaciones de material que le están llegando de fuera. «Buscámonos a vida para conseguir EPIs. Falamos con ferreterías, con bodegas.... Necesitamos EPIs de categoría tres que sexan impermeables. Un particular de Monteporreino donounos 25 pantallas protectoras, que para nós son moi importantes porque as gafas empáñansenos e non vemos. Outro amigo da Estrada fixo pantallas cunha impresora 3D... Esa xente merece un 10», asegura.

«A peito descuberto»

Javier Eiras asegura que, en su servicio, los trabajadores van mucho más protegidos que en los traslados convencionales. «Eu levo buzo, zapatos cubertos, doble par de luvas, mono con capucha, mascarilla... Nunha ambulancia que fai todo tipo de traslados van a peito descuberto e non saben ao que van. Unha mascarilla tenlles que durar unha semana enteira, que xa nin se respira», explica el técnico.

Javier Eiras quiere recordar que los profesionales que ahora se están jugando el tipo en la primera línea de atención son los mismos que hace un año estaban en huelga para mejorar el servicio. «Non era para nós. Era para todos. Nin cando ardían ambulancias e aparecían rodas pinchadas eramos delincuentes nin agora somos heroes. Somos os mesmos e miramos polo ben de todos», destaca.