O pontevedrés ven de publicar o poemario «As sílabas do mundo», «o resultado duns cantos anos de revisión da memoria persoal»
15 ene 2022 . Actualizado a las 23:05 h.«É o resultado duns cantos anos de revisión da memoria persoal e de acontecementos que están inseridos na memoria dende un punto de vista emotivo. É unha especie de percorrido polas emocións máis importantes». Con As sílabas do mundo, Luís Rei Núñez (A Coruña, 1958) retorna a un xénero, a poesía, despois de sete anos, aínda que, como ben apunta, o libro anterior, Estrela do norte, é do 2014, «neste libro hai poemas que xa estaban escritos antes deste. Xa postos a buscar un tempo, poderíase entender que é máis amplo que eses sete anos do libro anterior».
—En todo caso, unha longa espera entre un e outro.
—Se cadra é moito tempo cando un empeza a escribir e cando tes vinte anos, pero, co tempo, todo vai a outro ritmo. Sete anos literariamente poden ser un mundo ou poden ser moi pouco. Dicía Luis Pimentel: «Os anos pasan rápido, os días, lento».
—Por que o título de «As sílabas do mundo»?
—As sílabas son a mínima partícula da memoria e do mundo. A partir do mínimo, intentar reconstruír o máximo.
—Á hora de construír a armazón deste libro, cantos poemas quedaron fora?
—Van quedando algúns. Por exemplo, hai un poema que escribín para uns amigos de California, pero non encaixaba aquí. E despois hai unha especie de romance que non podía forma parte desta obra. Sempre van quedando cousas. E logo, os poemas teoricamente rematan cando saen en libro, pero eu, sempre que teño oportunidade, volvo a eles e corríxoos, ás veces, con moitos retoques. Son retoques de palabras, de léxico, pero, en ocasións, mesmo de versos e estrofas. Alguén que queira estudar a obra atopará os arrepentimentos. Se este libro o reeditamos dentro dun mes ou de dos, vai ter unhas correccións. Todo é mellorable.
—É afan perfeccionista?
—Si. Os poemas, ou calquera texto que teña vocación de estilo, son froito dun momento, dun impulso, pero non aparecen instantaneamente. Un vainos incubando e chega o momento no que se produce o parto. O neno pode ir medrando e o pai do neno pode intentar mellorar cousas.
—Vivimos un momento complicado, de que maneira iso tradúcese no mundo da poesía?
—Na poesía non hai unha única liña, non é un único camiño porque, senón, estaríamos todos dicindo e repetindo o mesmo. Creo que a poesía acompaña á existencia dende o principio dos tempos. Dende que a humanidade fala faino, ás veces, necesitando a música, a melodía das palabras e expresase con poemas. Hai momentos que requiren desa viaxe ao interior dun mesmo para ofrecerllo aos demais e iso so o dan as palabras medidas en basculas de precisión absoluta.
—Aparece reflectida a época actual, a pandemia, dalgunha maneira?
—A pandemia non me deixaba traficar coas palabras, case non era capaz nin de ler nos momentos máis duros do confinamento. A miña maneira de expresarme foi en blocs de debuxo e facer debuxos que me remitían un pouco ao mundo do pasado, da memoria persoal, pero cumprían unha función máis terapéutica. Cando empezouse a ver algo de luz ao final do túnel, se cadra, xa retomo a intención dun libro de poemas e escribín moitos. No libro hai todo un apartado celebrativo e despois hai unha segunda parte, digamos, elexíaco lutuosa porque ten que ver con desaparicións... Dende hai anos van desaparecendo as presenzas que foron importantes na nosa vida. Aí están os recordos da familia, de persoas queridas. Se fas un réquiem invocando a alguén que desapareceu, xa é suficiente, pero se iso ocorre nun tempo de pandemia, de confinamento, penso que é máis propicio para ese tipo de achega.
—Tal vez por iso volve a apostar por unha poesía figurativa?
—Si, pero iso forma parte da miña maneira de concibir a poesía dende sempre. Esa intención está neste libro, pero está nos anteriores. É a concepción de alguén que pensa que a poesía é unha carreira de antorchas que se inicia dende que os homes se comunican a través da palabra e que continua no tempo, uns entregándolle o testemuños aos outros. En certa maneira, intento continuar unha cadea na que está Jorge Manrique, Rosalía de Castro, Antonio Machado, Yeats, Pessoa, Luis Pimentel ou na que está Manuel Álvarez Torneiro. En definitiva, é a poesía dunha persoa que non cre no adanismo. Os poemas, mesmo os máis construídos seguindo as pautas métricas, nacen dunha visión actual do mundo, como non podía ser doutra maneira. Eu non quero facer pastiches dun poema de Antonio Machado que me guste moito ou dun poema de Lorca. Non. Eu quero facer un poema que me exprese a min e que saia ao encontro dos meus contemporáneos.
—A pregunta é obrigada, despois do seu paso como concelleiro no Concello de Pontevedra, bótase de menos a política?
—Non vou cuspir para arriba, pero dende logo o que non faría, creo eu, é tropezar dúas veces na mesma pedra.