Pontevedra: Cristina Pato, premio Afundación de Xornalismo Fernández del Riego

Pasado este mediodía, Cristina Pato alzouse no Café Moderno de Pontevedra co Premio Afundación de Xornalismo Fernández del Riego polo seu artigo Realidades paralelas publicado o 3 de maio do 2019 en La Voz de Galicia. Deste modo, e segundo destacou o presidente do xurado, Víctor Freixanes, premiouse a «unha das nosas embaixadoras no mundo».

Cristina Pato empezou a súa intervención agradecendo a labor de Isabel, a persoa encargada de desinfectar o atril dende que se anunciou o premio, para, acto seguido, estender este agradecemento a, entre outros, o persoal de Afundación, o xurado ou a súa familia. De igual xeito, recoñeceu que se emocionou lendo os artigos dos outros dous finalistas, Diego Giráldez, por A cardiopatía de Xulia, e Miriam Ferradáns, por Aprender a contar, porque «tíñamos en común que estábamos a falar de amor, amor por diferentes xeitos de entender a vida, o amor pola familia, o amor por un estudante e como intentamos coas nosas palabras compartir un pouquiño do que somos».

Neste sentido, recordou que leva 22 anos de proxección vida pública, a maioría deles adicados á música, doce como docente e os sete últimos «tamén me manifesto a través das miñas columnas». Dende hai tres anos colabora con La Voz: «Quizais a escrita é a parte da miña carreira que máis me enche, que máis me emociona porque é individual, persoal, axúdame a reflexionar e cada venres en La Voz de Galicia intento, ás veces, compartir o que me apaixona e, outras veces (...), pensar publicamente sobre as cousas que me preocupan».

«Xulia -resaltou en relación do artigo de Diego Giráldez- parece unha heroina e a través da su historia fixechenos reflexionar sobre o que importa, ese factor humano, sobre todo, no mundo dos sanitarios que hoxe en día estamos tan pendente deles e que tanto nos axudan». En canto ao de Miriam Ferradáns destacou: «A túa escrita é poesía fagas o que fagas e esa columna é poesía pura. O xeito que tiveches de conectar as túas preocupacións como ser humano a través da ensinanza e de aprender das inxustizas que hoxe en día, aínda que o artigo é do 2019, vemos esa brecha moito máis grande que antes».

«A min xa me facía ilusión ser simplemente finalista», confesou, ao tempo que evocou aos meses de pandemia do coronavirus. «Resulta complexo sentirse feliz sen sentirse culpable nun momento coma este. Hai outra xente á que a musica lle sacou da tristura durante estes meses, para min foi a literatura, especialmente a literatura galega. Foi o que me mantivo san. Poder lervos a todos, poder escribir e poder centrarme un pouquiño máis nesa parte da miña carreira que é a escrita, que me enche moitísimo».