«Dábanos igual ser zamoranos ou galegos, nós queriamos a liña de bus»

Cándida Andaluz Corujo
cándida andaluz OURENSE / LA VOZ

VIANA DO BOLO

Cándida Andaluz

Los vecinos de Pradorramisquedo pidieron hace 13 años abandonar Ourense para ser castellanos

04 sep 2018 . Actualizado a las 12:16 h.

Hace algo más de una semana que los vecinos de la localidad zamorana de Porto decidieron, tras una consulta popular, que querían formar parte de Galicia. Una reivindicación que esconde detrás el hartazgo de un pueblo tras años de lucha por el arreglo de 28 kilómetros de carretera en muy mal estado. A nueve kilómetros de esta localidad, ya en la parte gallega, se encuentra Pradorramisquedo. Hace 13 años sus vecinos también alzaron la voz, pero a la inversa. Querían pertenecer a Porto y, consecuentemente, a Castilla y León. Hoy siguen siendo ourensanos, del concello de Viana. El entonces pedáneo, Rogelio Blanco, junto a otros dos vecinos, ya fallecidos, lideró aquella propuesta. Blanco está estos días por Pradorramisquedo, aunque en la actualidad reside en Verín de forma habitual. La realidad pudo con su lucha.

Reclaman transporte público

Recordaba ayer que para ellos lo más importante era contar con un autobús de línea que les pudiera llevar a la capitalidad del concello para ir al médico y a las ferias. Los vecinos de Porto sí tenían entonces este transporte público. «Dábanos igual ser zamoranos ou galegos, o único que pediamos era un mellor servizo, o da liña de bus. E pensabamos que Porto era un sitio máis grande que este e teriamos máis forza», explica. Que arreglaran la carretera era importante. Utilizan la misma que los vecinos de Porto, pero ellos ni siquiera podían transitarla si no tenían coche propio. Sus protestas fueron escuchadas, relata, pero en poco tiempo desapareció de nuevo su contacto directo con Viana. La mujer de Blanco, María Fernández, asiente, aunque en un momento afirma contundente: «Queriamos ir para Porto porque aquí non nos facía caso ninguén, era como se estivésemos no alto dunha pedra». Por aquellos años además, relatan ambos, se empezó a extraer piedra de las montañas próximas. Muy cerca de sus casas. «Tivemos que loitar moito para que nos fixesen caso. Viaxei ata Ourense e tiven que traer ata aquí ao responsable de Minas. Cando viu isto mandou parar. Tivemos que loitar nós porque os de Viana non nos facían caso. E acabaron co único pozo que tiña o lugar, onde ían bañarse os nenos. Foi un desastre. O Concello de Viana cobra moito diñeiro dos nosos terreos e a nós non nos deixan un céntimo. Queriamos que atendesen aos que estabamos aquí», explica Rogelio Blanco. Y apunta que llegaron a ser zamoranos. «Ata veu no boletín que Pradorramisquedo era zamorano, pero tiñamos un alcalde que sabía o que facía porque era estudado -hace movimientos con los dedos índice y pulgar- e non sei que pasou en Facenda e volvemos ser galegos. Puxéronnos durante unha tempada o bus pero logo desapareceu». Y sobre la petición de Porto de ser gallegos María Fernández afirma: «A xente ponse tola».

Santi M. Amil

Carmen Cameron es otra vecina de la localidad que recuerda perfectamente aquellos años. Y cuando se le pregunta por la solicitud de sus vecinos de Porto esboza una pequeña sonrisa. «Nós pediamos ter un pouco máis de atención aínda que esteamos no quinto pino. Aos de Porto diríalles que loitaran aínda que nós non conseguimos nada, incluso foi a peor. Queriamos liña para que os nenos foran ao colexio e agora nin nenos temos. Arranxaron un pouco a estrada e nada máis», dice. Ahora, con el paso de los años, afirma: «Creo que se agora fósemos de Porto, de Zamora, todo seguiría igual. Non se solucionaría nada. Se non o fixeron por eles... Ao final dá igual estar nunha parte ou da outra. Aínda que se non se pide non che van dar nada». A pesar de todo, los vecinos de Pradorramisquedo son los que mejor entienden a sus vecinos, aunque ahora ya hayan abandonado su lucha.

«Se queremos ir a Verín, ao hospital, temos que gastar 60 euros no taxi»

Aunque hasta la semana pasada Pradorramisquedo era un pueblo vivo, en cuanto llega el mes de septiembre son pocas las personas que pasean por sus calles. Los veraneantes, hijos y nietos de sus pobladores, regresaron ya a sus respectivas casas. Incluso resulta difícil encontrar a alguien. «Dentro de pouco tempo non quedará ninguén aquí. Nin sequera é un bo sitio para a xente maior, xa que non teñen maneira de desprazarse. Ao final segues aquí porque é o teu lugar», señala Carmen Cameron. María Fernández, de 80 años, lo resume claramente: «Estanse acabando as pastillas que teño que tomar e terei que ir por elas. Non me queda outra que ir nun taxi e terei que gastar 60 euros para ir ata Verín. Aquí non é que a xente se queira ir, botárona».