Ata o ceo choraba. O pasado domingo. Corredoiro para os entroideiros e un domingo de chuvia para todos os demais. Pero non era chuvia. Dou fe. Porque a chuvia non sabe a sal e as bágoas, si. Funme comigo mesmo a camiñar coa miña melancolía. Outro ano calquera, Verín estaría rebordante de gozo. A xente iría coa alegría da man. Pensei en todo iso e só me quedaba camiñar. Non máis de trinta minutos. Teño unha idade na que calquera tipo de deporte só pode causarme tribulación. Frío. Cada paso era un poema desolado. Por iso púxenme a pensar que estariamos comendo como cada ano, doce ou quince, non sei. Entre eles o primo Gerardo e o Paco Mariló. O Gerardo había de contarnos que anda nalgunha nova colección de asuntos extravagantes: os nomes máis raros de Verín (Edelvina, Simplicio) ou os pasos exactos que mediaban entre o cine Buenos Aires e o cine Oterino. O Mariló seguramente contaría algo das súas múltiples viaxes. A Francia, por exemplo. Aos franceses podería perdoarlles todo, mesmo que ao pan lle chamen pain e ao viño, vin; porén nunca admitiría que ao queixo lle puxesen un nome tan raro, fromage. Eu riría. Enchería as copas. Brindaríamos e ao acabar de comer sairíamos á rúa para bailar a ritmo de charanga. Hoxe cearíamos nalgunha lareira. Porque é noite de comadres. O Tavito interpretaría habaneras no acordeón. Eu pediríalle algún bolero. Dous, tres. Non pode ser. Hoxe toca regresar solitarios ás rúas que o meu primo Gerardo coñece palmo a palmo e, con esperanza, ao francés que o Mariló domina con soltura. Eles saben, coma min, que entre o Oterino e o Buenos Aires só cabalga en Verín un cabalo cincento e sombrío. Os franceses chámanlle la tristesse.