«Eu penso que si el puidese escribir o guión da súa vida, precisamente sería este: falecer o día do san Bieito. Todo isto que se ve aquí é mérito seu. Eu penso que non últimos cincuenta anos non deixou de vir nin un so día. Traballou incesantemente, coas súas propias mans quitando maleza, plantando árbores...», recordaba el alcalde de Sandiás, Felipe Traveso. El regidor, lamentaba, no obstante, que el sacerdote no hubiera podido sentir en persona el cariño de sus feligreses en ese acto de reconocimiento y agradecimiento que le tenían preparado. «Eu non creo nos homenaxes póstumos;penso que á xente hai que facerlle os recoñecementos en vida. E teríamos que habelo feito antes. Chegamos tarde», decía.
«Isto era toda a súa vida. Aquí atopou o seu lugar. Collía o sacho, o fouciño, o que fixera falta e púñase a traballar», contaba su sobrino Luis Nogueiras, que se encargó de descubrir la placa de agradecimiento. Él recordará a su tío por su sentido del humor «con moita retranca», por su profundo amor por Galicia y, sobre todo, por su bonhomía. Esa bondad era lo más repetido también por sus emocionados feligreses. «Era unha boa persoa. Non hai outro xeito de definilo: un home realmente bo, sen dobreces», resumía Arturo, que a sus 76 años recuerda perfectamente cómo el trabajo del sacerdote fue transformando el lugar.