Ramón Caride amosa en «Historias (in)certas» que é cronista dun xeito de entender a vida
13 mar 2020 . Actualizado a las 05:00 h.Conviña Forrest Gump, con tan sinxela como esmagadora lóxica, que «tonto es el que hace tonterías». Conveñamos nós, con non menos xuízo, que relator é o que fai relatos. No caso de Ramón Caride (San Cristovo de Cea, 1957) esa condición, a maiores do feito de enfiar con lustre unha serie de narracións que rara vez superan a ducia de páxinas, adquire un feixe de valores que sobrepasan o simplista postulado inicial. A condición de relator do escritor ourensán afincado en Cambados ten algo que ver tamén coa de cronista. Non dun tempo, senón de varios. Do que foi, do que é, e do que semella que será. É Ramón Caride cronista (ou relator) dun xeito de entender a vida. E o amor. Mesmo o destino. Ese que semella inquebrantable pero ao que o escritor, astuto trileiro, lle xoga desafiante e lle gaña pola man.
Moito de todo iso asoma en Historias (in)certas, a súa nova publicación, na que recolle sete relatos breves. Sete xoias en pequeno formato nas que Caride amosa a súa enorme capacidade de evocación e sedución. Case fílmica. En cada un deles adivíñase un guión. Que algo ten que ver tamén coa súa vida. De aí ese «in» entre parénteses que condiciona o título do libro. «Ao final, o escritor sempre acaba aparecendo na obra mesmo que non queira», asume. Nalgúns relatos trátase só do punto de partida sobre o que despois desenvolve ou fantasea unha historia. Noutros mestúranse feitos vividos polo autor ou por persoas que lle son achegadas con outros que forman parte da memoria colectiva.
É de feito a memoria e o inexorable paso do tempo unha constante presente nestes relatos. Basta un anaco de papel escrito á man; un bico fugaz mentres soa Angie nunha vetusta discoteca; un tan anhelado como inesperado encontro na Travesía de Vigo, ou unha mirada recoñecible no leito de morte para desencadear ese xiro que amplifique o poder voluptuosamente cativador destes textos. Porque, como di o protagonista do relato que abre o libro, «toda literatura é metáfora, nada máis». Caride ben o sabe. El é un mestre en sacarlle o máximo partido.