Non sei cando deixei de querer ver, de querer ouvir. Pero hai uns anos que son consciente de que cando escoito berros, cando vexo un conflito ou un accidente, paralízome sen saber moi ben por que. Se o conflito é evidente ou o accidente acaba de acontecer, son capaz de chamar aos servizos de emerxencias, ou de avisar a quen sexa pertinente. Pero cando teño dúbidas sobre se o medo é real ou imaxinado, sorpréndome a min mesma conxelada, tapando os ouvidos coma unha nena pequena que non aguanta os berros dos maiores arredor dela. E é curioso, pois crecín nun barrio, os viños de Ourense, no que os berros e as pelexas pasaban acotío. Crecín espertando no medio da noite para comprobar se os gritos que viñan da rúa eran de euforia ou de temor, e até non hai tantos anos, era capaz de diferencialos e de actuar sen pensalo moito. Incluso era capaz de volver durmir logo de chamar á policía. Pero agora, aos meus 44 anos, ao escoitar calquera tipo de ruído fóra do habitual, a miña mente non para de dar voltas para imaxinar os peores escenarios posibles. Até tal punto que, ás veces, cando grupos de persoas pasan pola rúa berrando de alegría, o meu corpo estremécese coa posibilidade de que esa euforia desemboque nunha espontánea fatalidade.
Diso falaba o outro día co Xan, cando sentados no sofá do noso piso do West Village, nunha noite na que por fin entraba algo de brisa pola fiestra, pedinlle que a pechara. «Non pasa nada Cris, están de festa», dicía el. E eu, con cara de medo, intentaba buscar as palabras para expresar a profunda intensidade coa que sinto agora as cousas e, á vez, a sensación de culpabilidade por non querer mirar para elas...