Segunda aparición, cantou o galo. Hai un cadáver na vía. A ninguén lle importa. A absolutamente ninguén lle importa
06 oct 2024 . Actualizado a las 05:00 h.O ceo toldado, temperatura morna. A cidade das Burgas de Álvarez de Novoa semella unha estampa anterior ao 1861, cando Thomas Sutton e James Clerck Maxwell obtiveron a primeira fotografía en cor. A liña 5 do urbano pasou ás 09.36 pola Avenida de Buenos Aires. Coma calquera outra mañá, saquei a tarxeta de estudante, pero o lector do autocar quería deixarme fóra. Saldo tiña e o condutor permitiume pasar logo de limpar o chip, aínda vendo que seguía sen funcionar. Botoulle a culpa a algunha raiada do cartón. Aterrei no barrio do Couto. Tras unha conversa casual sobre a deficiente rede de urbanos de Ourense enganchei coa liña 6. O novo cacharro, penso que informado polo anterior, teimou en, desta vez si, impedirme o acceso. Estaba caducada. A sanción foron 85 céntimos de euro, pero finalmente desembarquei na estación de tren. Aínda tiña de marxe un terzo de hora.
Dez minutos antes da saída, programada a oficial para as 10.55 e a real para as 11.10, pasei polo control. Un grupo de dúas ducias de alemáns colapsaron os lectores de billetes e non tardou en vir un traballador abrir paso para os que saiamos no primeiro tren.
Vagón 18, asento 9D. Deixamos atrás a hora real de saída, 11.10, pero aínda non ruxían os motores do Alvia 4095. O ceo seguía escuro, non sei se incluso algo máis. Recibimos un primeiro aviso ás 11.20, iámonos retrasar uns 10 minutos «a causa dunha incidencia na vía Santiago-Ourense». Silencio. Expiracións. Algunha alma penso que ata puido acariñar aire mundano. Barullo baixo.
Segunda aparición, cantou o galo. Hai un cadáver na vía.
A ninguén lle importa. A absolutamente ninguén lle importa. Case non rematada a explicación, escóitase un ‘¿entonces a qué hora se va a salir?’. Seguen queixas, maldicires e inxurias. Baleiro. Ninguén repara no morto. A incidencia semella culpa do Goberno, de Renfe, dos maquinistas ou dos controladores, non o teño claro. Ferven os reloxos. A pasaxe busca aplicar as leis de dilatación temporal co seu histriónico carisma.
Pombas. Por enriba do vagón 18 pasaron as mensaxeiras, deixando un ceo aberto, oceánico, coa estela das ás. Por unhas horas houbo unha inversión da vida. O morto, quizais reo escapado dunha historia tormentosa, paralizouna co seu paso. Unha empatía imposta aos carcereiros de cridas mans limpas. «Los cadáveres al mar». Foi outro dos comentarios que un rapaz novo, non iniciado na trintena, compartía nunha distendida videochamada. Música. Alternativo remedio a esta agonía do retraso.
A morte non é urbana. A morte non é dos que esquecen. A morte é daqueles que teñen tempo cando non é posible. Acudide a un camposanto, as agullas detéñense. Reparade nas moreas de lembranzas inscritas en lápidas, cantas se atopan agora esquecidas? A morte naceu en comunidade, no sentir dos vivos. A morte é rural. Requiescat cum pace.