Sempre prefiro non falar de política, porque, por poñer un exemplo, nun lugar tan complexo coma Ourense, pode pasar calquera cousa, imaxinable ou inimaxinable... Así que para a columna de hoxe pensei en centrarme noutros titulares relevantes desta semana. Pero ou estou moi pesimista, ou simplemente non fun capaz de atopar unha noticia inspiradora. Entre o comunicado do Center for AI Safety (un prominente grupo de investigadores da intelixencia artificial) e o informe impulsado pola Earth Commission (e publicado na revista Nature) sobre os perigos que está a afrontar a terra, unha non deixa de preguntarse que é o futuro exactamente? de canto tempo estamos a falar cando falamos de futuro neses dous contextos?
O Center for AI Safety, cuxa misión é «reducir os riscos a escala social da intelixencia artificial», viña a dicir que «o risco de extinción» da IA é comparable «ás pandemias e á guerra nuclear». E o equipo de científicos da Earth Commission pregúntase «cales son os limiares ambientais que non debemos cruzar para salvagardar un planeta que poida sustentar o benestar humano», pois estamos «empurrando o planeta cara a puntos de inflexión irreversibles».
E é aí cando comezo a matinar sobre o verdadeiro significado de todas esas palabras chave que se repiten cando falamos de cambio climático ou de IA: futuro, benestar humano, extinción... E tamén sobre as complexas mensaxes que se constrúen arredor delas, porque aínda que unha queira asumir a responsabilidade que lle toca, ás veces, o medo que transmiten pode levarnos á parálise, á indolencia, á impotencia... ou a preguntarnos cales son os nosos limiares particulares para poder estar no mundo.