Xosé Manoel Núñez Seixas: «Para min, os veráns en Ourense resumíanse nunha palabra: calor»

Rematara cuarto curso da carreira de Historia na USC. Saír cos amigos da facultade compostelá ata o abrente, voltar á pensión a tempo para almorzar. Os meus pais recolleríanme a media mañá. Porén, chegaron antes do previsto e nada durmín. O meu pai algo cheiraba, mais o dono da pensión comentoulle: «Ás oito e media estáballe xa aquí o rapaz almorzando».

Viaxe a Ourense, con sorpresa: pola tarde íamos a Golpellás, alá por San Cibrao, á finca do meu curmán Paco. Cumpría facer non sei que cousa. Sobrevivín ó día. Non pasei moito tempo daquel verán do 88 en Ourense. Eu era e sempre fun un ourensán atípico. Por mor do traballo do meu pai, vivíramos varios anos, os da miña infancia serodia e adolescencia, fóra de Ourense, e só voltaba algún días no verán. Non tiñamos aínda casa de noso, pois a herdanza familiar da rúa da Lúa estaba alugada; e quedarmos na casa dos tíos máis dun par de días era complicado. Pero no 1984/85, cadrando co meu primeiro ano na USC, mudáramonos á rúa Manuel Pereira. Para min os veráns en Ourense resumíanse nunha palabra: calor. E moita natación, na piscina dos Remedios. Coñecía pouca xente da miña idade. Quizais por iso procuraba sempre pasar os veráns fóra, ás veces moi lonxe: Romenia (xullo do 1986), cursos de verán (1987), Berlín, Kassel e Tréveris (de xullo a agosto do 1988). Aquel verán de 1988 collín un tren en Ourense-Empalme: o expreso para Hendaia. De alí a París, e de París a Berlín occidental.

Comezara a estudar alemán dous anos denantes no Instituto de Idiomas da USC, e colléralle afección. Tanta, que determinaría a miña vida académica e persoal. Un curso de idiomas, despois unha visita a amigos en Kassel (como Anne, que fora estudante de intercambio na USC), un campamento de arqueoloxía en Tréveris (intercambio entre as cidades de Tréveris e Compostela). Solteime no idioma, coñecín novos mundos, desfrutei intensamente das experiencias. Xa na viaxe en tren: a familia miñota coa que partillei compartimento ata París; o camareiro parisino que me trouxo un café Olé! con rexouba; o variopinto mundo do expreso París-Varsovia. O paso pola RDA, onde gardas malencarados pedían o pasaporte; os cans que vin pola fiestra do vagón que procuraban debaixo do tren se había fuxitivos. O barrio berlinés de Kreuzberg onde vivín, cheo de inmigrantes turcos, punkies e toda sorte de tribos urbanas ao longo do muro, no que atopamos un oco un vasco de Rentería e máis eu para debuxar un graffiti. Houbo tamén unha fin de semana nas montañas en Lienz (Tirol). Todo aquilo, ollado hoxe en perspectiva, marcoume. Entroume o anceio de ver mundo.

Cando voltei a Ourense, o meu pai recolleume aliviado. Seica pensaba que eu ficaría por eses mundos. Meses despois facía un Erasmus na Universidade de Dijon, Borgoña: un dos primeiros da USC. No setembro do ano seguinte estaba a comezar o meu doutoramento en Florencia, cunha bolsa. Sen aquel verán de 1988, a miña vida tería sido diferente. Ourense sempre estivo no retrovisor. Familia, o momento de cargar as baterías… e volver a saír.

«Na miña axenda tiña compromisos en Bos Aires, Rusia, Valparaíso e tamén Múnich»

Calor no val da Amaía. A incertidume, as mascarillas... Na miña axenda figuraban compromisos en Bos Aires, Valparaíso, Rusia, e tamén Múnich, cidade onde me desempeñei como profesor universitario. Todos están, polo momento, cancelados. A miña filla Sara fai a selectividade. Nalgún intre iremos a Alemaña, se se pode, pois cómpre visitar familia alí -os meus sogros en Hannover- e xestionar a matrícula de Sara nunha universidade daquel país. As habituais vacacións en Portugal quedan en suspenso. Se viaxaremos ao norte en coche ou en avión é aínda incerto. E mentres tanto, Ourense queda sempre nas miñas lembranzas: boa parte dos meus repousan no cemiterio de San Francisco, e visitámolos de cando en vez. Como escribiría Celso Emilio Ferreiro, o virus roubounos o noso presente.

---

---

---