La ourensana participa en Debrecen en un programa de voluntariado europeo
22 abr 2016 . Actualizado a las 11:35 h.Llegó a la localidad de Debrecen, en Hungría, como participante en el servicio de voluntariado europeo. Natalia Umpiérrez Suárez, una ourensana de 26 años, vive una de las experiencias que marcarán, con seguridad, su vida. «Estou a realizar un servizo de voluntariado europeo e o meu proxecto é dun ano. Levaba tempo coa teima de participar neste programa de mobilidade e por iso me lancei á aventura. Xa disfrutei dunha bolsa Leonardo da Vinci en Belfast e quería aproveitar unha vez máis a oportunidade que ofrecen este tipo de programas para vivir unha nova experiencia no estranxeiro. Hungría non foi unha escolla. Tocou Debrecen porque o proxecto no que estaba interesada está posto en marcha pola asociación na que agora estou a realizar o voluntariado. Tiven a sorte de chegar e encher», explica. Natalia ve esta experiencia como una oportunidad única. Un regalo más que un problema. «Teñenme dito "Que valiente es Marchar soa e tan lonxe". Non o creo así. Valentes foron a miña avoa e os meus pais, emigrantes dunha man diante e outra atrás e con moitísimos máis quilómetros de por medio. Eu teño a sorte de vir cunha bolsa moi completa e nun tempo no que as tecnoloxías conseguen rachar con océanos, montañas e saudades» .
Trabaja en una asociación cultural y audiovisual. La actividad de los voluntarios se orienta a la práctica en el manejo de cámaras y software de edición de fotografía y vídeo. «Facemos reportaxes de diferentes eventos coma presentacións de libros, encontros de clubes de conversación, exposicións fotográficas, recitais? Á súa vez, cada un dos catro voluntarios que estamos na asociación, desenvolvemos proxectos persoais que nos permiten a cada un ir aprendendo por nós mesmos como levar a cabo determinados traballos». Acaba de finalizar su primer trabajo. Consistió en trasladar sus primeras impresiones de la ciudad a través de un montaje de vídeo exclusivamente con fotos y música. «No meu caso concreto empreguei pequenos bonecos para situalos nas miñas zonas preferidas da cidade e xogar así co interesante contraste de tamaños e distancias que che obriga a usar diversas lentes na cámara e técnicas». Otra de las cosas positivas de la experiencia es la convivencia. La ourensana comparte vivienda con otros tres estudiantes, un rumano, un italiano y un alemán. Y, asegura, en eso también tuvo suerte porque uno de ellos ya lleva tiempo en Debrecen. «É coma levar sempre contigo un conversor de moeda ou un diccionario xa que ademais de alemán, fala inglés, castelán e húngaro. Son moi bos compañeiros, tanto no traballo como fóra del. No día da muller por exemplo sorprendéronme agasallándome unha planta fermosa e chocolate!», afirma Natalia.
Echa de menos la comida de su madre y el simple hecho de ir de pinchos. Además de no poder disfrutar de eventos o actividades concretas e interesantes que se hacen en Ourense, «dende ir a unha foliada ata a unha charla ou monólogo, por exemplo», relata. Pero, a cambio, Natalia considera que la experiencia es un regalo que le permite recuperar aliento, tomar perspectiva y reubicarse. «Sinto aos meus moi preto aínda que obviamente os bote de menos e queira achuchalos. Pero por sorte trouxen grandes reservas de cariño. Só coas despedidas que me agasallaron dan ganas de marchar moitas máis veces». En el futuro, de momento, no piensa. Porque para ella lo más importante es aprovechar la experiencia. «Quero aproveitar a boa posición xeográfica de Hungría para coñecer o máximo número de sitios posibles. Estea onde estea o meu futuro, e con sorte en Galicia, quero seguir sentíndome cada vez máis pequena e nunca deixar de atopar novas xentes, novos lugares e novas ilusións. E por suposto... novos reencontros».