O libreiro vive en primeira persoa a evolución do sector dende 1968
24 feb 2013 . Actualizado a las 07:20 h.ourensanos en su rincón librería tanco
manuel bugallo pereira
Houbo un tempo, lonxano ou non, según a escala de cada quen, no que Manuel Bugallo (Santabaia de Anfeoz, 1942) era o máis parecido a un tipo infalible. Riase o lector dos pentium e daquelas máquinas infernais dos primeiros tempos da era informática. O cliente que sabía de que ía aquilo, entraba e preguntaba por un libro dun autor que seica se chama algo parecido a (poña aquí o lector o que queira, un dicir, maqui, cando podía ser Mankell), ou por un cunha portada que lle dixeran era de tonos azuis cun sol ao fondo, un supoñer, e Manolo tiña resposta. Sempre acertaba. Ata se lle pedías un libro, sen máis, tamén ía ter resposta.
Empezou en Tanco no ano 1968. No Paseo. Aínda que naquel momento o forte da actividade era o traballo de imprenta, el xa quedou na parte de librería. Desde folletos ou papel con membrete ata sobres, invitacións, ou carteis de festas, Tanco era todo iso. Tamén se editou algún libro, pero non era unha actividade relevante. O seu era vendelos. Mesmo algúns importados, dos que a censura franquista consideraba que non debiamos ler, non fora ser que nos fixeran dano. Manolo, dunha maneira ou doutra, sabía o que había, o que estaba á vista e o que non. Tiña metidos na cabeza os cuarenta mil exemplares á vista e mesmo os que non tiñan na casa. Non se lle escapaba nin o primeiro.
-Manolo, quero...
-Ao fondo, á esquerda, terceiro estante, na parte de atrás.
Infalible. Alí estaba. Mítico.
«¿Hoxe? Sabes da maioría, pero sen a precisión de antes. E non por nada, só porque con conduce a nada» recoñece.
Ten o libreiro conciencia de como foron mudando os tempos. O ano 1973, convulso ou apasionante, marca a desaparición da imprenta e a consolidación de Tanco como librería. Aínda estamos no Paseo. Ata o ano 1997. Naquel momento, os propietarios deciden que o deixan. Comunícanllo aos empregados. Fálano e chegan a un acordo, satisfactorio para todos. Foi o momento. Manolo Bugueiro, Moncho Martínez e Pilar Viso fixéronse cargo da empresa. A nova etapa visualízase co traslado ás actuais instalacións da rúa cardenal Quevedo. En caixas levárono todo. Furgoneta e a empezar de novo. Alí seguen, recollendo o afecto de clientes que acaban sendo amigos, aínda que o mercado do libro xa non sexa o que foi, e aínda que os ordenadores ofrezan agora alternativas á cabeza de Manolo. Hoxe todo resulta máis complicado. Ata absurdo, por momentos. A présa consúmenos. Os noventa foron anos de estabilidade e o seculo XXI mudou todo de forma significativa.
A percepción do tempo, por exemplo. Nunha librería, en Tanco, vese doutra maneira. Hai uns anos, cando se pedía un libro, mandábase unha tarxera a un apartado de correos. Franqueo en destino. Para urxencias de verdade, chamada de teléfono. Tardaba os días que fose necesario. E non pasaba nada. Pero é que nada. Hoxe pides un libro e xa o queres ao día seguinte. Mágoa de tempo.
Os empregados fixéronse cargo da actividade no ano 1997 ao deixala os anteriores donos
Libreiro.
Non podía ser outro que non fora o interior da librería Tanco. Leva alí toda a vida. Nin unha baixa.