«Non teño fe no indignismo»

María conde PONTEVEDRA / LA VOZ

O BARCO DE VALDEORRAS

Manuel Lourenzo reivindica o seu «pesimismo innato» fronte á deriva da sociedade

24 nov 2011 . Actualizado a las 06:00 h.

Manuel Lourenzo González (Vilaboa, 1955) comezou a traballar na obra ATL, coa que acaba de gañar o Premio Blanco Amor de Novela, hai doce anos. É un relato coa súa propia historia: «A idea deste libro era responder á petición dun amigo que me solicitaba un guión para facer un álbum de banda deseñada. E o único que me pediu era que houbese unha fábrica de queimar libros. A partir de aí construín un guión que crecía, crecía e crecía, ata o punto de que ese compañeiro, a pesares de que lle gustaba a obra, non se podía facer cargo dela para ese traballo». E acabou evolucionando a unha novela. «Aínda que non foi un traballo continuado, a deixaba, volvía a collela, modificábaa... Foi un traballo bastante laborioso e penso que está bastante pulido nese senso», engade Lourenzo. O xurado do Blanco Amor destacou a intriga desta historia, aínda que este profesor de Lingua e Literatura Galega matiza que ATL «é dese tipo de obras que, ás poucas páxinas, se prevé incluso o final. O importante non é o final, o desenlace da obra, senón o transcurso».

-Blanco Amor e Barco de Vapor, dous premios nun ano. ¿Cal é o segredo?

-Non creo que haxa ningún segredo. Está o traballo e a confianza no que fas, supoño. Desde o punto de vista persoal é un auténtico pracer, un orgullo, e anima a seguir coa literatura, porque un a veces dubida se o traballo é recoñecido ou non. Neste caso é un espaldarazo.

-O Barco de Vapor gañouno con ARB e agora o Blanco Amor con ATL. ¿Vanlle as siglas?

-A verdade é que non ten nada que ver. É unha coincidencia absoluta, de verdade. ARB vén de árbore, e era unha historia infantil que ocorría nas árbores. E ATL é o nome do lugar onde ocorre a historia desta novela.

-É unha historia que sitúa no futuro.

-É unha historia situada noutro tempo distinto ao noso, aínda que eu non diría exactamente o futuro nin o pasado. É outro tempo ficticio e un lugar tamén ficticio. Unha sociedade diferente, aínda que con similitudes.

-O xurado do Premio Blanco Amor destacou como a súa obra aborda os problemas da identidade e o sentido da vida. ¿Eran eses os temas que quería reflectir?

-Podería ser ese o contido, entre outros. Pero é unha novela complexa, da que se poden desprender eses contidos entre outros. Ten moitos personaxes e moitas lecturas. Pero eu a describiría como un tempo de prever a deriva á que pode levarnos a sociedade desde o meu punto de vista, desde o meu ángulo, algo pesimista nese sentido. E, ao mesmo tempo, con vontade de narrar unha historia literaria.

-¿Poderíase dicir entón que tamén é un indignado?

-Participo desa filosofía, pero abondando no meu pesimismo innato. Non teño moita fe no indignismo.

-¿Pero esa deriva da sociedade da que fala está na crise económica, política, na de valores...?

-É algo máis definitivo e rotundo. Ao mellor axúdache na resposta se che digo que calquera lector catalogaría o libro como de ciencia ficción. É dicir, é unha prospección literaria, imaxinada, do que penso que pode levar á nosa sociedade de continuar nos termos nos que está agora mesmo. E nese sentido ten algo de catastrófico, de pesimista, de xogar con valores e elementos que hoxe vemos como normais, pero que poden camiñar cara algo desastroso. Está a mala aplicación da técnica, do sentido das relacións, a ambición humana... Teño unha desconfianza total no ser humano como individuo e medo do dominio que ten.

-¿E traballar como profesor con mozos, os homes do futuro, todos os días non lle infunde algo de optimismo?

-Non, a verdade é que non. Teño unha visión moi positiva da xuventude e creo que, contrariamente ao que se di, os mozos agora non son peores que antes para nada. Máis ben ao contrario. Teño un traballo que me gusta e no que me sinto cómodo, pero iso non contribúe a cambiar a miña visión do mundo.

-Escribe literatura xuvenil e de adultos. E gaña premios con ambas, pero ¿se sente máis cómodo nalgunha delas?

-Quizais síntome máis cómodo na primeira, no ámbito da literatura xuvenil máis que infantil. Pero tampouco me sinto limitado a iso. Sei que hai autores que se dedican en exclusiva á literatura xuvenil, pero no meu caso non, porque me veñen historias á cabeza e cada unha trae o formato no que deben ser escritas e trae tamén o destinatario, o público que pode recibir esa historia.

-Vostede cualificou a literatura en galego como «de resistencia». ¿Segue manténdoo?

-Subscríboo plenamente. É unha literatura de resistencia e completamente desnivelada con respecto á española. Hai unha competencia desleal coa que seguimos loitando.

MANUEL LOURENZO GONZÁLEZ GAÑADOR DO PREMIO BLANCO AMOR DE NOVELA 2011

«Quizais síntome máis cómodo no ámbito da literatura xuvenil»