O policía xubilado e escritor, Luis García Mañá, pasa os meses de calor coidando dos pequenos da casa
08 ago 2020 . Actualizado a las 14:10 h.Neste momento comprendo e sinto -máis que nunca- a canción de Joan Manuel Serrat, Pequenas cousas. Por iso, malia a situación, o mellor verán para min está a ser o actual, no que ando a descubrir e redescubrir moreas de pequenas cousas da man dos meus catro netos. Estou a atopar novas sensacións na limitada horta dos nenos, onde están a medrar entre as tomateiras un pé de tomates cherry, que xa pintan vermellos e logo estarán maduros. Observo como trepan, dun día para outro, os fíos dunhas fabas que cinguen e amarran un pau en voltas e reviravoltas, e tamén como corre pola terra unha planta que ha de dar cabazas no seu día.
Esta pasada noite descubrimos dous puntiños intensos de luz na escuridade do xardín. Eran as primeiras vagalumes do verán e quedamos fascinados pola sorpresa. Hoxe corremos ao lugar onde as víramos onte, pero xa non estaban. Díxenlle aos meus netos que así era a vida, que as cousas boas duran o que duran. Mais tamén atopei o goce superior dunha conversa amable coa miña xente, logo de cear baixo a lúa crecente, aproveitando a tépeda noite ourensá. Por iso mesmo deixo, como diría Serrat, que «o vento me arrastre alá ou aquí», o mesmo que acontece coas vagalumes que aparecen nos lugares máis insólitos.
E o vento, ese vento doce da tempada tamén me trouxo tenros bicos e apertas deses picariños que son meus netos, que non me deixan descansar cos seus xogos e fantasías. Xa descansarei algún día. Pero, mentres escoito o tema do cantautor, confirmo que o «tempo e a ausencia» non mataron en min esas pequenas cousas que están a agromar este verán. Tal vez por iso acredito a boa fada de retornar dese viaxe de «ida e volta» do que fala a canción.
Si, son as pequenas cousas que atopamos constantemente e que semellan ser invisibles. Parece que non deixan pegada, como a nosa gata Sombra, que anda silandeira pola casa pero campa nela e acada o respecto de todos. Mais sei que esas pequenas cousas foron o principio de grandes feitos na Historia dos países, e hoxe están gardadas nun recuncho, escritas ou enleadas nun papel, ou agochadas nun caixón na nosa casa ou nun museo.
Versos de Verlaine
En 1944 uns poucos versos de Paul Verlaine viaxaban polo éter cruzando o mar desde a antiga Britania ás terras da doce Francia. A Chançon d´automne era emitida pola BBC de Londres. Sen expresalo doutro xeito advertía á Resistencia francesa que se aproximaba o intre agardado, a Operación Overlord, máis coñecida polo batalla de Normandía, principio da fin da Segunda Guerra Mundial.
Outro exemplo máis achegado a nosa cultura sentimental e inesquecible, deuse pouco despois de media noite en Lisboa. As rúas estaba calmas naquel 25 de abril de 1974. Os aires mornos da primavera arrolaba as ondas de Radio Renascença que penetraban no sagrado das moradías na voz de Zeca Afonso, entoando Grândola Vila Morena. Era o sinal que precipitaba a anoitecida do Réxime ditatorial portugués. Logo chegaron as botas militares acompañadas de flores e apertas, para estomballar o ditadura máis lonxeva de Europa.
«A señardade e o sinxelo son parte agora da miña existencia»
A palabra en forma de poema, e a música a ritmo de marcha, ambas dúas formando parte do patrimonio da sensibilidade, foron as pombas mensaxeiras que alertaron dun proceso de esperanza, como tantas veces aconteceu, nas que unha sinal inocente puido mudar o rumbo do mundo. Mais tamén fago unha reflexión que ten que ver coa miña natureza. Para min, as pequenas cousas teñen que ser vividas en compañía doutro ser humano. A contemplación do máis fermoso solpor, no lugar máis idílico da terra, cansaríame o cabo de dous días en soidade. Preciso ter con quen compartir esas experiencias, ser actor, activo e pasivo, da palabra falada e sentida, da mirada, do tacto, do sabor e do arrecendo… en fin, preciso non sentir a fonda traxedia humana de estar só. Por que por enriba de todo son un pequeno ser humano social. De xeito humilde recoñezo, cando o tempo vai vencendo, que son quen de retornar a valorar aquelas cousas que pensaba que quedarían atrás e que non se cruzarían no camiño. Mais o meu mundo mudou en pequeno cos meus netos, e agora a señardade e o sinxelo son parte da miña existencia.