Case todos os días sucede na nosa vida iso que chamamos «coincidencia». Dúas cousas ocorren e, por algunha razón, a relación entre elas chámanos a atención. Ás veces non teñen gran efecto sobre nós: «Que casualidade», dicímonos, e inmediatamente seguimos coa nosa vida, coas nosas ocupacións, co noso ir e vir dun lado a outro, da mañá á noite. Con todo, C. G. Jung dicía que, se nos paramos a pensar que hai detrás desas coincidencias, atoparemos unha información crave que, por algún motivo, nos fai falta nese momento.
En Barajas, a piques de tomar un avión con destino a Pekín, vexo a Luis Zahera. Véxoo eu, e véoo moita xente que se para a saudalo: «Mira, é o actor galego, o da cinta rosa na cabeza». Que curioso, penso, porque recentemente lin unha entrevista súa —traballara como obreiro en Nova York, mesmo demolendo as Torres Xemelgas en 2001— e pensei: que voltas dá a vida. Onte mesmo estivera vendo Animal, a serie que protagoniza en Netflix.
Non o volvo ver ata doce horas despois, xa en Pekín, cun aspecto máis canso. «A primeira persoa que vexo nada máis chegar a China é Luis Zahera!», exclama unha pasaxeira perplexa. O resto dos españois que se decatan da súa presenza tamén o saúdan, e el responde con afecto ás mostras de agarimo. É evidente que a xente lle quere e admira; vive un momento doce. Na cola da inmigración téñoo diante. Véxolle falar e xesticular cos seus acompañantes, esbozar ese sorriso irónico tan seu, no que tamén se agocha. Penso que en persoa non dista moito dos seus personaxes. O seu acento galego e a súa presenza reconfórtanme neste país tan basto e alleo, no que estou por primeira vez e que, como este encontro casual, agora sinto que debo descifrar.