Tolemia foi a reacción que provocou en Arxentina a vitoria da súa selección de fútbol: cinco millóns de persoas bloquearon en Bos Aires o paseo do autobús cos futbolistas que mostraban ás masas o trofeo. Tiveron que evacualos en helicópteros para evitar o asalto que xa empezara: desde unha ponte dous mozos saltaron sobre o autobús: un caeu dentro, o outro non o conseguiu e está nun hospital. A cousa acabou con dous mortos, decenas de feridos, roubos en tendas e caos total.
Mentres tanto, en Irán, Amir Nash-Azadani, un futbolista de 26 anos, espera unha sentenza de morte por defender os dereitos humanos. Houbo peticións para que o deixen en liberdade por parte de Amnistía Internacional e da Asociación de futbolistas profesionais (FIFPRO), pero o Goberno de Irán só deu mostras de incomodidade cando o presidente de Colombia, na súa felicitación na web ao pobo, escribiu: «Moi ben por Messi e polo pobo arxentino. E que Irán non mate o fútbol». E engadiu unha foto do futbolista encarcerado. O embaixador iraniano apresurouse a dicir que só está «pendente de xuízo». Soa a manobra de dilación. O certo é que outro mozo, acusado do mesmo que Amir, foi aforcado, colgado publicamente dun guindastre, hai uns días, para atemorizar á poboación e frear as protestas. Se non o mataron, matarano máis adiante. Sería desexable que esa tolemia polo fútbol, que levou a Messi ao Olimpo dos deuses do deporte, se manifestase tamén en mostras de solidariedade cara a un modesto futbolista que arriscou a súa vida para que outras persoas vivan mellor. E non estaría mal que dese exemplo o propio Messi.