O Briscas sempre acababa as súas tentativas imaxinarias de asasinato dicindo moi serio: «E á fosa, que traga todo». Sempre era igual: quitaba a gorra de propaganda dunha marca de pensos, saudaba reverencial á miña avoa, sentaba á mesa, preguntábame cantos anos tiña e escandalizábase, con real preocupación por se quedaba solteira, cando lle contestaba que tiña catorce. Non era un tipo excesivamente vello. Só era que a idade se lle agochaba tralas engurras, entre a roña e a roupa chea de remendos. El era un deses túzaros que non só protagonizan As bestas, senón a vida en moitos lugares do rural galego onde persisten. Son homes de muller ou nai na casa, movidos por unha honra telúrica a miúdo tocada dunha fascinante dignidade, e que palían a pobreza cunha especie de orgullo de clase que se significa nos usos lingüísticos co foráneo: perdoábannos a vida falándonos un castelán tan acastrapado coma condescendente. E como acontecía ao protagonista francés de As bestas cos seus dous veciños túzaros, o Briscas para min era, simplemente, alguén ao que sempre imaxinei capaz de matar.
Esta fantástica película é unha de vaqueiros, mais ambientada neste far west que, de certo, é unha certa Galiza rural. Unha que está ciscada por todas partes e dista moito da feliz Arcadia que cren os desertores do sacho e os construtores dunha nación na que parece que non hai pobreza, violencia e todas esas toneladas de ignorancia amasadas en sobremesas de tempo lento, entre a taberna e a TVG. Esa Galiza que podería estar en Texas, Islandia ou Vladivostok e tan ben retrata As bestas: un mundo de homes coma o Briscas, galegos pero universais, que só se explican alí onde a violencia e o desprezo polo saber se converten en forma de vivir.