Era un grupo de homes novos, duns trinta anos. Estaban a ver un partido do Mundial nun bar. Durante o descanso comentaban as mostras de protesta dalgúns dos equipos participantes pola falta de respeito aos dereitos humanos en Qatar. Un deles dixo: «Para que queren liberdades se teñen de todo?», e engadiu que os cataríes estaban ben contentos co seu réxime político. Outro dixo: «E os seis mil obreiros mortos durante a construción dos estadios, tamén vivían contentos ou vivían explotados e tratados como escravos?». O primeiro non calou. «A inmensa maioría vive mellor que ti e eu, que todos nós —dixo—. Teñen unha renda per cápita de 60.000 euros, o dobre que en España: boas casas, bos coches, viaxan onde dálles a gana, e as mulleres mantidas polo pai ou o marido, con criadas, roupa de firmas, xoias…».
O fútbol volveu á pantalla e acabouse a discusión, só comentaban xogadas. Lembreime dunhas viñetas dun cómic que lin hai moitos anos e do que non lembro o autor : un grupo de persoas vai camiñando e atópase fronte a un muro altísimo que lles pecha o paso. Un ponse a golpealo cos puños, os outros sentan e miran. O que golpea faio con mans e pés, lánzase contra o muro, cae unha e outra vez pero segue tentándoo ata que consegue facer unha fenda pola que pasa. Entón os outros érguense e pasan tranquilamente tras el. Non moi lonxe, aparece outro muro. O que fixo a fenda lánzase de novo contra el e os demais sentan…
Sempre haberá unha minoría que loita e sofre por avanzar e unha maioría que goza co alcanzado polos outros. E cada un eliximos a que grupo pertencer. Así é a vida.