A cultura do espectáculo

Marina Mayoral
Marina Mayoral PÁXINAS SOLTAS

OPINIÓN

15 nov 2022 . Actualizado a las 05:00 h.

Durante séculos as actividades consideradas belas artes foron a arquitectura, a pintura, a escultura, a música, a literatura e a danza. No século XX engadiuse o cinema. A literatura representada sobre un escenario, o espectáculo teatral, foi incorporando as outras artes e converteuse na actividade cultural máis atractiva para o público.

Nese proceso de teatralización da cultura foi a literatura escrita a primeira que perdeu o favor do público. Hoxe a maioría da xente prefire ver unha película que ler a obra literaria na que se basea. E á pintura empeza a pasarlle o mesmo: xamais o tríptico El jardín de las delicias do Bosco reuniu tantos admiradores como a súa versión dixital, con figuras en tres dimensións, en movemento e con música. Pero dubido de que esa visión dixital contribúa a achegar ao público á arte da pintura. Coas obras máis coñecidas de Gustav Klimt fíxose unha «experiencia inmersiva», que consiste en proxectalas a un tamaño desmesurado sobre as paredes e o chan dunha enorme nave na que bailan un valse figuras sobre as que tamén se proxectan imaxes de O Bico e A dama de ouro. Témome que eses admiradores da versión dixital, se algunha vez contemplan a obra real, non van saber apreciala. Non creo que saiban ver o que non se pode reproducir: os matices da cor auténtica, a proporción das figuras, a relación das distintas partes, a harmonía do conxunto, a atmosfera, o aire, a forza que desprenden algúns cadros, ou a delicadeza, o silencio, a soidade que outros nos transmiten… Para iso fai falta contemplalos con calma, velos amodo. E iso é difícil, porque tamén estamos inmersos na cultura da présa.