«Tan mal forman as universidades para que o 95 % dos opositores foran incapaces de chegar ao 5?»

Cartas al director
Cartas al director CARTASALDIRECTOR

OPINIÓN

ALBERTO LÓPEZ

09 jul 2022 . Actualizado a las 05:00 h.

Oposicións de informática na Xunta

Estase a celebrar un concurso oposición para cubrir 43 prazas de docentes de informática no ensino secundario para o cal as persoas participantes, ademais do máster en formación do profesorado, tiveron que acreditar unha titulación dalgunha enxeñería informática, de telecomunicacións ou estatística.

Acabou a primeira fase (un exame práctico e exposición dun tema por sorteo). Pois ben, dos 152 participantes solo sete superaron a primeira fase, todos eles cun 5,0 agás un valente que obtivo un 5,7850. O que significa que, das 43 prazas ofertadas só poderán chegar a cubrirse sete. Deste modo, a consellería poderá volver a anunciar 36 prazas para o ano que vén, aínda que non se xubile nin morra ningún profesor.

Pertencín á profesión de ensinante durante case 40 anos e nunca tal cousa vin. Tan mal forman as universidades para que o 95 % dos opositores presentados foran incapaces de chegar ao 5? Teñamos en conta que son per soas que no seu día tiveron que superar con moito a nota media dos seus compañeiros de bacharelato e obter unha nota alta de acceso á universidade para cursar esas titulacións universitarias.

Diante deste fenómeno case paranormal cabe preguntarse: esquecerían estes opositores todo o que estudaron, será que os tribunais non calibraron suficientemente as probas, ou será que os presidentes compiten por facerlle favores á consellería para que poida anunciar ano tras ano ofertas de emprego público ficticias?

Porque non se trata de algo puntual deste ano, vense repetindo nesta especialidade e a consellería a volveu a nomear aos mesmos presidentes que xa o ano pasado deixaran moitas prazas sen cubrir. Abel López Soto. Sada.

ETA permanece

La última agresión fascista contra una parte de los miembros de la Corporación Municipal de Pamplona por la izquierda aberzale, presuntamente del grupo EH Bildu, que no ha condenado lo sucedido, nos recuerda que ETA y su entorno no han desaparecido. Pese a ello, el Gobierno de España, con su presidente al frente, sigue haciendo apaños con quienes han sido y son sus valedores, que solo buscan la división y deterioro de España.

Resulta extraño que los verdaderos socialistas constitucionalistas estén callados. ¿Qué necesitan para ver la situación, la realidad de esta gente, quizás atentados, muertes? Mientras estos grupos y partidos existan no habrá paz ni convivencia alguna. Ángel Santamaría Castro. Bilbao.

Multitas estimulantes

«Padre, confieso que esta semana he golpeado a un hombre para robarle». «Hijo mío, eso está muy mal: reza tres Avemarías y deja una limosna para la parroquia». El Gobierno acaba de hacer lo mismo, peor y al por mayor, al descubrir, tras veinticinco años —pues ellos nunca lo que confesaron ni el Gobierno se enteró—, que las seis grandes constructoras de España (Acciona, Dragados, FCC, Ferrovial, OHL y Sacyr) pactaron repartirse concursos y datos, manipulando así miles de contratos públicos durante un cuarto de siglo. Como penitencia, les ha impuesto unas estimulantes multitas que, sumadas, apenas llegan a 2000 millones. Y así podrán seguir, con buena conciencia de cumplidores de sus pecadillos, hasta el domingo, digo hasta el cuarto de siglo que viene. Diego Mas. Madrid.

Los salvaterrenses del año 33

Fuisteis una generación fuerte, luchadora, xente da raia. Hombres que cerraban un negocio con su palabra y un apretón de manos. Se va una generación de honor, de lo que hoy carece nuestra sociedad, tan materialista y cuya palabra es viento de mentira.

Hoy se ha ido uno de los que mi padre consideraba amigo de verdad, Domingo Piñeiro González (Mingos do Tablón/Jenro). Uno de esos con los que podías mantener una conversación firme, pero con esa retranca galega que solo ellos tenían el don de transmitir.

Amigos que ya no están, como Pichón, Tito (Bombita), Prudencio, Suárez, y otros muchos que mi padre nombraba con cariño, y de los que ahora mismo no recuerdo su nombre pero tengo su imagen impregnada en mi retina.

Desde estas líneas, mi homenaje, admiración y respeto a esa generación y a sus familias. La muerte no es el final... Descansen en paz. Juan Pablo Alonso Rodríguez. Salvaterra do Miño.

Mamá, quiero ser ministra

Mamá quiero ser ministra. Para viajar a lo largo y ancho de este mundo como el capitán Tan ¡Hay que ver qué bien se lo pasan! Que si van a Roma a ver al papa, que si a Nueva York, un selfi aquí y otro allá, modelito, sonrisa y Falcon. Lo demás es culpa de Putin, del fascismo, de quien no supo ahorrar para pagar ahora la gasolina o de cada cual por no haber sabido elegir bien la profesión que más conviene. Ellos y ellas son así de guais. ¡Vaya vidorra la de esta gente! Pero ahí siguen. Y les pagamos el sueldo sin rechistar. M. J. Vilasuso. As Pontes.