Nas Semanas Santas da miña infancia en Mondoñedo, creo que ninguén viaxaba. Os que estaban fóra volvían, e a diversión era acudir aos oficios eclesiásticos e ás procesións. Algúns dos oficios eran entretidos, por exemplo, cando o señor bispo laváballes os pés aos vellos do asilo, ou sexa, deixaba caer unhas gotiñas de auga sobre uns pés que relucían de limpos e secáballos cun pano branquísimo e suave que parecía de fío de holanda. O Domingo de Ramos, á parte da procesión das palmas , tiña o aliciente de lucir algo novo. A miña avoa dicía: «Domingo de Ramos, el que no estrena no tiene manos». Dicíao en castelán porque en galego non rimaba. Como na miña casa todos traballaban, todos estreaban algo, mesmo eu, que coas mans traballaba pouco.
A miña procesión preferida era a do Santo Encontro. Na mañá do venres, un frade, que viña de fóra, relataba, desde un púlpito no Cantón, o encontro de Jesús, que tiña lugar na praza da Catedral, coa Verónica e coa súa nai, a Virxe das Dores. San Juan era o encargado de reunir aos tres actores daquel drama conmovedor. Á emoción relixiosa uníase o suspense de ver se a imaxe do Nazareno conseguía caer cando o frade dicía: «Cae atafegado polos golpes». Oíase un renxido e a imaxe inclinábase cara adiante, o frade insistía, «cae baixo o peso dos nosos pecados»; outro renxido e máis inclinación da imaxe; o frade seguía enumerando causas da caída ata que finalmente o Nazareno quedaba en posición de decúbito prono. Era moi emocionante. Moito máis que se baixase de golpe. Cantas lembranzas, canta nostalxia… Deséxolles unha feliz Pascua de Resurrección.