O misterio da suba da luz

Cartas al director
Cartas al director CARTAS AL DIRECTOR

OPINIÓN

Juan Carlos Hidalgo

07 sep 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

E sube, sube, sube

Unha das pesadas cruces coa que os cidadáns temos que cargar é a suba da luz. Non importa con que ánimo cada familia afronte o problema porque o presidente do Goberno xa asegurou que «cuando acabe el 2021 se habrá pagado de luz lo mismo que en el 2018». É de esperar que esta afirmación, pronunciada con tanta convicción, xunto ao concepto de «empatía social» esgrimido pola ministra de Transición Ecológica, provoque un equívoco conceptual ou, o que é o mesmo, contribúan a mellorar algo a calidade de vida de moitas familias que soportan os progresivos incrementos no prezo da súa factura. Sen luz non é posíbel garantir o benestar social. E si un Goberno rotulado de progresista non é quen de imporse aos tan denostados mercados que tanto castigan a nosa vida diaria, chega un momento no que moitos indefensos cidadáns comezan a analizar cal é a importancia da política na súa vida. Tal vez esquecemos que esas concesionarias que baleiran os encoros galegos con total liberdade seguen aí contra vento e marea, engraxadas con aceite de primeira calidade a través das portas xiratorias que permiten que nomes ilustres favorecedores dos intereses das eléctricas desde as instancias gobernamentais atopen acomodo agora nos seus ben remunerados consellos de administración. Un comportamento ilustrativo do neoliberalismo económico e do máis intransixente inmobilismo moral. Pregúntome, por outra parte, como é posíbel pensar que partidos como o PSOE e o PP, que nutriron ás concesionarias de cualificados dirixentes como prezo político combinando un pluriempleo de altos voos e saborosos dividendos, poden ser capaces de emprender unha batalla contra elas. Este é, precisamente, da clase de problemas que están na rúa e que acaban conducindo a unha sociedade á desesperanza e a botarse en mans do populismo. Ricardo Vales. A Coruña.

  Afganistán: cuidado, está prohibido 

 Desde que el 15 de agosto del 2021 todo el desastre explotó visualmente para el mundo entero desde Afganistán, no dejo de pensar en la manera de poder explicarles a las niñas afganas que vuelven a tener prohibido cualquier atisbo de igualdad conseguida los últimos años. Cómo le puedes explicar a una cría que ya no puede ir al colegio, que ni su madre ni ella pueden salir solas de casa debido a la visión ultra-ortodoxa de la ley islámica de unos pocos. La historia lo avala. Entre 1996 y 2001, mientras los talibanes gobernaron, las niñas de aquel entonces tampoco podían estudiar, ni trabajar; ocultaban su rostro siempre tras el burka. Sin embargo, ellas han vivido el cambio siendo mujeres adultas y han tenido voz. Qué tristeza saber que vas a perder el control sobre tu vida y que volverás a ser el blanco de ataques talibanes por haber denunciado vejámenes, o simplemente por ocupar puestos de autoridad. Cómo se puede explicar que no se pueden reír en voz alta, que no pueden pintarse las uñas, ni maquillarse, que no podrán asomarse a los balcones de sus casas, ni llevar tacones, ni practicar deporte. Solo podrán tener una vida austera donde prima la ausencia de felicidad. Cómo le explicas todo esto a una niña que ya se rio, que ya fue al colegio. Y cómo se lo explicas a esa madre que lo vivió, lo sufrió y que luchó. Cómo le explicas que los talibanes ganan la batalla. Con la ocupación de la capital de Afganistán, Kabul, se está llevando a cabo una desintegración de los derechos humanos y de la mujer. Cómo explicarles a ellas que no podrán vivir pero tampoco huir de ese infierno del que tiene constancia el mundo entero. Uxía Davila Fernández (estudiante de ciencias políticas). Vigo.

 Paralímpicos, leccións de vida

Os deportistas paralímpicos conseguiron 36 medallas en Tokío, demostrando, unha vez máis, que con esforzo, traballo, sacrificio, ilusión e superación, podemos conseguir o que nos propoñamos. Correr con pouca visión ou nadar sen brazos, por poñer dous exemplos, non foi ningún impedimento para dar o mellor de si mesmos. ¡Parabéns equipazo! ¡A seguir así! Miguel Becerra Loureiro. Culleredo