«Pedro Sánchez en el zulo de Ortega Lara, una burla»

Cartas al director
Cartas al director CARTASALDIRECTOR

OPINIÓN

Pool Moncloa / Borja Puig de la Be

05 jun 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Burla en el zulo

La imagen de Pedro Sánchez en el interior de la réplica del angustioso zulo donde Ortega Lara permaneció secuestrado 532 días es una de las burlas más hirientes que cabe hacer a las víctimas del terrorismo por un altísimo representante del Estado. El mismo Pedro Sánchez cuyo Gobierno está sostenido por los votos de sangre de los amigos de los etarras, y que, como pago, no deja cada viernes de acercar a los criminales a las cárceles más próximas a sus familiares. Y no menor burla fue también la presencia del lendakari, Íñigo Urkullu, del PNV: un partido que propició con sus ambiguas políticas una parte importante del horror padecido en el País Vasco, al aprovecharse de la situación generada («Unos mueven el árbol y otros recogemos las nueces») y consentir la forzada marcha de unos doscientos mil vascos fuera de su tierra porque peligraban sus vidas. Y en el mismo ignominioso saco cabe meter a la mayoría de la clerecía vasca de aquella época, que durante décadas omitieron el apoyo y consuelo cristiano a las víctimas y a sus familiares, incluso negándose a celebrar funerales por sus almas. Pese a los años transcurridos, no pocos guardamos memoria histórica muy viva de todo lo que sucedió y de quiénes fueron los responsables, porque además prácticamente ninguno ha pedido perdón por sus tremendas acciones. Miguel Ángel Loma Pérez.

Todos somos cataláns

Veremos nos próximos días, por causa do indulto aos presos políticos, emitírense xuízos tachándoos de insolidarios e malos españois aos cataláns. Un problema similar téñeno os canadenses, que no ano 1995 os habitantes dunha rexión, o Quebec, realizaron un referendo para independizarse que perderon por moi poucos votos (votaron si un 49,42 %). O mais peculiar do que sucede no Canada é que o presidente actual, señor Trudeau, nas eleccións do 2015, obtivo maioría absoluta. Concorreu dicindo que todos somos quebequeses. En Canada hai 17 millóns de fala inglesa e algo máis de 5 millóns de fala francesa, os de Quebec. O presidente é de fala francesa.

Coa lei do pau e tente teso non conseguiremos que se aveñan a razón. Mellor será dicirlles que todos somos cataláns, que debemos falar e dialogar e que temos que vivir e convivir entendéndonos e levándonos ben. Sairemos todos ganando. Rafael García Ramos. Cambre.

Inmortal

Un 5 de xuño coma hoxe, fai 123 anos, nacía Federico García Lorca na vila andaluza de Fuente Vaqueros. Era o lume mesmo, segundo Rafael Alberti; un escritor con alma de poeta e man de músico, definido por Lluís Pasqual; ou alguén que traía a liberdade, apostilou Pablo Neruda. No teatro chegou a equipararse a Valle-Inclán, como os dramaturgos máis importantes do século pasado, e a poesía lorquiana foi a máis importante e influente do século XX.

No verán de 1936, aos poucos días de comeza-la Guerra Civil, foi fusilado por socialista, masón e homosexual, así o revela un informe de 1965 da Xefatura Superior da Policía de Granada. «Como no me he preocupado de nacer, no me preocupo de morir», plasmara o escritor con anterioridade, como se fose un mal presaxio. Tralo seu asasinato, foi homenaxeado con poemas de grandes ilustres, como Antonio Machado con El crimen fue en Granada, Luis Cernuda con A un poeta muerto, ou Pablo Neruda coa súa Oda a Federico García Lorca.

Paradoxalmente, malia continuar soterrado, segue moi vivo entre nós. Témolo dende o ano pasado na Alameda de Santiago, en forma de estatua, baixando as escaleiras da igrexa de Santa Susana. Como el mesmo escribiu: «No hay nada más vivo que un recuerdo». Manuel Vila Falcón. Santiago.