Chegan murmurios afastados de intifada. Pasaron tantos anos e aínda cómpre arrebolar palabras ao xeito de pedradas. Faíscas estarrecedoras sobre o ceo desa terra pola que te esgazabas. Rebótome. E se é preciso, tamén a labazadas. Con carraxe, regalando os ollos e coas tempas inchadas. Con delicadas letras de imprenta e tamén nas paredes esborranchadas. Rebótome. Unha palabra ciscada por unha entrevista de respostas felinas que rabuñan as entrañas. Onde está a túa xeración? Somos un país resistíndose a ser orfo de palabras, termando dunha lingua que, denuncia do equilibro, batalla por non ser devorada.
Un retrato singular nunha ducia de preguntas que asubían como balas. Se cadra estás máis espida nesa morea de liñas que nas fotografías das que falan. Rebotada, porque a poesía non só recunca nos libros. Hai versos esplendorosos nas crebas dunha cama recentemente estragada. Con silencios estrondosos e berros a boca tapada. Con lenes aloumiños e profundas navalladas. Con tigres, cabalos e todas as bestas de súpeto liberadas.
Onde está a túa xeración? As cronoloxías son costuras que por forza deben ser rebentadas. Unhas cabalgaron hai moito e outras medramos, furiosas, á sombra das túas palabras. Non hai canon abondo para acubillar a Xela Arias. Velaquí, no Día das Letras, unha manchea de palabras arreboladas. Se é preciso, con ansia rebotada.