O sábado pola mañá, trinta centímetros de neve cobren a varanda dos meus balcóns, os alféizares das xanelas e a terraza. Nunca en Madrid vin algo así.
Por radio chegan noticias alarmantes: camións e turismos atrapados pola neve nas estradas; os bombeiros rescatan a unha muller que dá a luz nun taxi; un home sofre un infarto e non pode chegar ao hospital; os sanitarios teñen que dobrar quenda porque ninguén chega para substituílos…
Pero, simultaneamente, o móbil éncheseme de fotos e vídeos con fotos e frases de xúbilo. Un dos meus netos deslízase cunha táboa de esquí pola avenida de los Toreros e o outro sorrí feliz na rúa Alcalá sen coches.
Na televisión empezan a aparecer escenas festivas: mozos e non tan novos lánzanse bólas de neve entre risas; os peóns invaden avenidas e estradas. Na M-30 conviven coches varados e xente que pasea ou fai deportes de inverno.
Saco as miñas vellas botas de esquí e saio á rúa, que se converteu nunha chaira de neve onde destacan, como outeiros brancos, as siluetas dos coches. A neve é branda e limpa.
Hai xente facendo cola para o supermercado. Súmome a eles, e falo cun grupo de mozos que teñen as zapatillas de deporte empapadas e miran con admiración as miñas botas peludas. Volvo a casa e dedícome a quitar a neve de xanelas e terraza antes de que se xee.
Domingo pola mañá, loce un sol radiante. Xeou. Veciños voluntariosos abren con pas unha senda de medio metro ata o súper, onde se esgotou o pan e a comida fresca. Coches e rúas seguen cubertas por un espeso manto de neve, que agora é sucia e esvaradía.
Regreso a casa pegada ás paredes. Caen carámbanos de xeo desde os tellados. Acabouse a festa.