«Nos desertos campos da nova normalidade, séguense a celebrar os tantos con abrazos, apretóns de mans e ate bicos»
OPINIÓN
O fútbol non existe
Lembro con asombro cando hai un tempo, camiño do estadio, falabamos que, de seguir así, os campos de fútbol quedarían baleiros, na tele pintarían monigotes e daríanlle o botón dos aplausos. Máis asombro prodúceme ver os xogadores celebrando os goles fronte a bancada valeira, como se os monigotes fosemos nós. Nos desertos campos da nova normalidade, séguense a celebrar os tantos con abrazos, apretóns de mans e ate bicos nalgún caso, como se o céspede fora a vacina que tanto agardamos. En troques, os mortais de grada e asento que solicitamos devolución dos cuartos do abono (xunto os que seguen a colaborar na pantomima) camiñamos diariamente coa sospeita do positivo que nos confine, agardando a PCR, e arrastre as nosas familias a inseguridade e reclusión.
A pandemia deixará máis pobres que mortos, na nosa man está cambialo rumbo actual, reclamar a solidariedade necesaria e non seguir a colaborar nesta argallada. Deste xeito e a día de hoxe, afirmo: o fútbol non existe! Francisco Daniel Barreras Collazo.
Trabajadores pobres
Los bancos de alimentos, ONG y demás asociaciones sociales están desbordados y reciben cada vez más la visita de asalariados cuyo sueldo no les permite cubrir las necesidades básicas. Esta situación afecta sobre todo a jóvenes, mujeres y personal del sector de la hostelería y el de los cuidados (fundamental en la lucha contra la pandemia). Esto está pasando en España, un país considerado desarrollado, en pleno siglo XXI.
Es intolerable que en España haya más de 2 millones de trabajadores en situación de pobreza y es más vergonzoso aún que a menudo tengan más de un puesto de trabajo y aún así tengan que elegir entre pagarse un techo o comer cada día. ¿A dónde estamos llegando? María Alcalá Rodríguez. Barcelona.