Algo parecido á melancolía. É o que sinto cando piso o prado, a carón do Támega, quebrado pola desidia do tempo: o Señoritas. Onde antes todo era verdor, agora son plantas malas, e broza, estrume, mato. Será unha hectárea de terreo. Alí vivimos, e sentimos, a vida no seu fulgor. Agora todo é decadencia. Eu intento pelexar contra ela. Sempre perdo. Fundamentalmente porque aparecen todos os fantasmas e preguntan. Non sei qué contestar. Preguntan qué foi do esplendor. O esplendor na herba. Paseo coas mans cruzadas atrás e calo. Eles veñen detrás de min. Mario aparece co seu arpón, pelo rizo, e mergúllase debaixo da árbore máis vella do pozo agardando unha troita (as troitas que agora non existen). Ángel Titá recórdame as merendas coa súa familia, as empanadas da casa e as cervexas frías, a xenerosidade e o corazón amable. Carucho, deitado na súa breve toalla, pídeme algún poema que non sei recitar. Cakis está correndo arredor do prado, vertical, poderoso, axitando a cabeza e gritándome a cada volta: «Que pasa, Carlitos!». Sindo vén de cando en vez, algún venres, cando vai abrir a discoteca Niton's. O Folgoso, tamén. Andrés distánciase de todo e aparece na outra beira do río, tranquilo, empuxando a cadeira de rodas de Manolo (o meu querido veciño Manolo da silla). Bótoos de menos. Tanto que non é a primeira vez que me poño a chorar, desconsolado. Había que prohibir a morte. A mediados de marzo, por exemplo, cando souben que o Marito tamén marchara. Marcharon todos antes de tempo. Un detrás doutro. Só quedan os seus fantasmas paseando comigo esa paisaxe: o Señoritas. Dixen que era algo parecido á melancolía. Equivoqueime. Era, dolorosa e espida, a tristeza.