Seguramente o nome desta muller, xa falecida (suicidouse o pasado 14 de xuño), non lles dirá gran cousa. Coma tantos nomes, pasará rapidamente ao esquecemento, á nebulosa da historia, a ese lugar onde, inevitablemente, iremos todos cando xa ninguén nos recorde. A realidade prefire ocuparse de Messi ou do cardeal Cañizares. Un lanza balóns ao fondo da rede, e o outro lanza embustes á rede global de Internet falando de fetos e vacinas do covid-19 que el inventa. Un quere que gañen os seus. O outro, creo que tamén.
Sarah Hegazy era unha activista LGTB exipcia. Levaba anos exiliada no Canadá, logo de que o seu Goberno a represaliara brutalmente (descargas eléctricas, torturas diarias, premiando aos compañeiros de prisión se a violaban -e violárona, claro, moitas veces-) por despregar unha bandeira co arco da vella, o símbolo do orgullo gay, durante un concerto. Declarou, pois, publicamente que era homosexual. Loxicamente, neses países facer tal declaración é moito máis que informar dunha orientación sexual. Facelo en Exipto pode implicar o que lle pasou a ela. Inconsciente, dirán algúns. Valente, direi eu. E digo máis: se a historia avanza non é por quen queda na casa obedecendo as normas inxustas, por medo ou por complicidade ou porque, total, non ten que ver comigo; se hai progreso é porque hai xente que se lanza ao desafío, ás barricadas, a enarborar fachos con ideas novas, guitarras ou bandeiras.
Ela tivo que exiliarse no Canadá. Recoñeceu que saíu da prisión «destruída». Reparen na palabra. Destruída. Ela xa non era ela. A prisión, en Exipto, como moitas veces aquí, máis que reinsertar -curioso eufemismo que sabemos que xa non significa nada en absoluto- o que busca é precisamente destruír ao ser humano que está alí metido. Saíu, dixo, destruída. Ela xa non era ela. Tiña o seu corpo. Torturado. Violado. Destruído. E tiña a súa cabeza, habitada para sempre cos fantasmas da violencia dun estado criminal. Destruída tamén.
Aquel domingo, no Canadá acabou coa súa vida e co seu sufrimento. Vexo a súa foto do día do concerto, coa bandeira do orgullo. Sorrí inmensa. Chea de vida. Chea de esperanza. Está dicindo: mirádeme, hai un futuro, todas e todos podemos ser felices e amar a quen nos pete.
Hoxe está morta. O seu nome irá directo para o esquecemento, á papeleira de reciclaxe da historia. E nós seguiremos asinando tratados comerciais e paquetes turísticos con estes países onde a vida, os dereitos humanos e o futuro son simplemente miseria.