Tiña ganas de saír de Verín. Levaba meses recluído como presidiario, sen milpéndoras que me alzasen, condenado ao non movemento: esa circunstancia que a física deplora. Subimos os catro no coche camiño de Ourense. Marta soubo que acababa de aprobar Romano, que no zume universitario compostelán é asunto maior, como a propia Roma: nos principes orbium terrarum gentiumque omnium, recordaba Zweig nos momentos estelares da historia da humanidade, ciceroneando. Chegamos ao Pingallo. José Luis non mudou en tres meses: segue sendo aquel profesional eficaz que daba comidas fronte aos maristas, mil anos atrás. O restaurante tampouco. El comeu co poeta Morgade, que é un deses limpos (auténticos) escritores que prefire non ser descuberto. Eu invisibiliceime entre Berta e as nenas. Por iso non me viron Paco Sarria, periodista de radio e hoplita dos salesianos, todo talento, nin Manu de Lorenzo, columnista de luces, que iluminaba cos seus ollos os ollos do seu bebé. Na mesa próxima, o home que bebe Coca-Cola sen zucre coa súa compañeira, cervexa. O mobiliario humano era o de sempre. E eu sentín que hai lugares que teñen alma e que esa alma fai distintos eses lugares. De neno, ía con mamá ao Pingallo. Os domingos. Unhas tapas na barra, un programa en branco e negro no televisor, e tanta melancolía que agora ataca (Itaca): unha caricia. Vin a Álvaro. Como levaches o confinamento, preguntei. Díxome: mal. Estivo internado. O seu pai, 90 anos, tamén. Eu quería abrazalo. Pero as autoridades desaconsellan esta práctica tan humana. Por iso quero escribir este abrazo. Para os que non podo abrazar. Para ti, Álvaro. E para todos os que soñamos, alimentamos, sentimos... tan linda, a vida.