Monseñor Cañizares e o demo

Siro
Siro PUNTADAS SEN FÍO

OPINIÓN

Siro

20 jun 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

En recente homilía, monseñor Cañizares, bispo de Valencia, rexeitou a investigación dunha vacina contra o coronavirus porque -dixo- se está a facer con células de fetos abortados. Tan arrepiado estaba, que rematou cunha sentenza terrible: «Estos actos son obra del diablo».

Seica monseñor Cañizares está mal informado e non se usan células de fetos abortados na investigación biomédica; pero entendo o seu abraio por crenzas relixiosas. O que non entendo é a vontade de agredir aos investigadores da forma máis asañada que pode saír dos beizos dun católico: sinalalos como demos ou, polo menos, como servos do demo.

Do demo medieval, claro; no que cre monseñor Cañizares e moita xente con el; aínda que aquel ser ruín e poderoso dos primeiros séculos da Igrexa pasara de temible a ridículo en pouco tempo.

O demo e a Virxe rifaban decote por almas que os dous querían e a Virxe íalle ao lombo, e ata lle zorregou unha piñada nun ollo. Máis bravos foron santa Margarita de Antioquía, que lle bateu cun martelo na cabeza; e san Dunstan, o inglés, que o colleu coas tenazas polo nariz.

No Renacemento burlárono católicos e protestantes, que santa Teresa ría del e non lle tiña medo; e Lutero -perdón pola expresión- escorrentábao a peidos. No século XIX, escritores e artistas románticos recuperaron a Luzbel e representárono coma o máis belido dos anxos, coa melancolía dos caídos e dos exiliados.

Na Galicia profunda, a das supersticións e os contos de lareira, o demo fixo centos de pontes a cambio de almas que nunca cobrou, e saíu sempre co rabo entre pernas. Os nosos avós chamárono con nomes paveros como Perete ou Perecho, e burlentos como Suxo ou Rabudo; pero os que o viron dixeron que «o demo non é tan feo coma o pintan», e, os que o trataron, que «se Deus é bo, o demo non é malo». De aí o consello: «Cando o demo veña á túa porta, non lla peches; entórnalla».

O meu paisano Juan J. Burgoa ollaba o cruceiro da praza do Toural, en Vilaboa, e fixo mofa da fealdade do demo. O paisano que o guiara reprendeuno: «Teña un respecto, que o demo tamén é xente». Tan cordial é a nosa relación co demo que cada 23 de agosto o casco vello de Pontevedra trócase nun inferniño divertido, co demo de san Bartolomé, grande e vermello, e nenos e nenas, disfrazados de demiños, con cornos e tridentes, que o perseguen para arrincarlle o rabo, entre o estoupido e as fumarolas dos petardos.

Entenderase que se monseñor Cañizares dixese dalgúns dos meus debuxos e escritos que son obra do demo, non me ofendería; pero non sería certo. Como non o sería dicir que as cen mil vítimas dos relixiosos pederastas, as monxas violadas por frades en África e a corrupción financeira do Vaticano son obra do demo. Son obra de homes da Igrexa -curas, bispos e papas- que non cren no Deus que predican.

«Meteuse o demo a predicador», dicimos en Galicia de quen dá consellos e fai críticas, pero non a si mesmo.