Cartas al director: Mestres: do que non se fala, non existe

Cartas al director
Cartas al director CARTASALDIRECTOR

OPINIÓN

Marta Monzón

01 jun 2020 . Actualizado a las 18:46 h.

 As horas dos mestres

Unha persoa que non se moleste en informarse consegue enterarse das actividades dos diversos sectores sociais. Estes sempre son políticos, futbolistas, personaxes que viven de contar vidas alleas, vividores e por último algunhas persoas que traballan. A profesionais coma os sanitarios, apláudeselles no caso de que expoñan a súa vida. Algo é algo. E nestes tempos nos que tanta falla fai que a poboación poña en práctica a educación recibida, a ninguén lle interesa sequera mencionar o traballo de miles de docentes teleconectados durante horas e horas. Esa labor a cargo dos profesionais do ensino non se ve, apenas se comenta e non se valora. Son os «científicos» do ensino. Do que non se fala non existe. Ata que se descubra a vacina. De sempre, os países onde máis se respecta ao mestre e se valora o seu traballo, son os que destacan por ter unha sociedade avanzada. M. J. Vilasuso. Ferrol

A transformación do noso urbanismo

Exercitar a empatía nunca está de máis e axuda á hora de opinar, comprender ou argumentar. Deixando a un lado os aspectos cívicos e sanitarios, é comprensible que os habitantes das cidades queiran desprazarse. Facía uns meses que non visitaba á xungla de asfalto e, certamente, volto coa sensación de que durante unhas horas transformeime nunha peza do Tetris. Que horror! Indicadores da dirección que tomar para saír e para entrar no chan dos establecementos. Os equivalentes aos marcos das leiras que nos informan do espazo que podemos ocupar e a distancia que debemos respectar. Rostros que non son rostros, son ollos asomándose por riba de máscaras quirúrxicas, indicadores dixitais de aforo que cambian de verde a vermello para que saibas se podes estar ou debes agardar. Vostedes poderían dicirme: «nalgunhas cidades tamén hai praias e bosques....» Si, é certo, pero xa non é a xungla de asfalto, solo son espazos naturais secuestrados pola urbe que agardan o rescate nos húmidos zulos da civilización e do progreso. Oxalá remate todo o que estamos a vivir pronto. Non me gusta saír da casa e ver con resignación como se está transformando o noso urbanismo». José María Velay.

Estado de alarma... ¿a la carta?

¿No habíamos quedado que el confinamiento general de la población, para evitar desplazamientos que propaguen el virus por nuestra geografía, solo es posible mediante el estado de alarma? Entonces, ¿por qué se habla de estado de alarma a la carta? Los habitantes de las comunidades que dejen de estar bajo este régimen excepcional, ¿podrán moverse libremente entre territorios? ¿Por qué ha dejado de ser imprescindible? ¿Ya no lo es porque las autoridades sanitarias valoran que no existe peligro y nos podemos trasladar a dónde queramos? ¿O solo porque el Gobierno estima que no va a encontrar los apoyos necesarios para sacarlo adelante y no quiere verse derrotado? Si es aquello, bueno está; pero si es esto, como parece, tenemos un grave problema. El Gobierno debería ser firme en su defensa de lo que considera mejor para la población y presentar su propuesta en el Congreso. Y, si no se la aprueban, que los que la rechacen aclaren a los españoles su porqué y que los españoles juzguen en las urnas. Miguel Fernández-Palacios Gordon. Madrid.

La renta vital y la búsqueda de empleo

 

La renta vital que preconiza el Gobierno perpetúa a la gente en la pobreza, para salir de ella hay que facilitar la formación y trabajo. En España, la asistencia sanitaria universal, la educación gratuita y múltiples asociaciones humanitarias permiten que gente sin recursos realmente no sucumban en la pobreza extrema, hay que trabajar con esas familias y conseguir que progresen. Hay empleo en la agricultura, asistencia a ancianos, labores sociales… donde se puede conseguir un salario y hacer que la gente no tenga que mendigar. Esta renta es electoralismo bolivariano y un engaño a los contribuyentes. César Bonome .