Eu non podo vivir sen miña nai, miña naiciña, sen o seu colo e o seu agarimo nin os seus axóuxeres e aloumiños. Non sei vivir sen a súa troula, e o seu sentidiño, sen o seu sorriso riquiño nin as súas mans feitiñas que se abren na súa aperta como as ás da bolboreta. Non podo ser sen a súa esmorga, sen a leria da súa cociña meiga, que me enche a larpeiradas os días de festa e as noites de morriña. Non sabería andar amodiño nin terían xeito as miñas respostas sen o prebe do seu bulebule que me dá a súa afouteza retranqueira. Miña nai que me acurrunchou no berce e me fixo voar como unha anduriña, que me atura rabuda, tan rabudiña, e ás veces me rifa: «Non sexas lerchiña!».
Ela aprendeume a fuxir dos lambecús e sortear os miñaxoias, a non picarme endexamais co toxo do desalento. Deume folgos para bulir muiñeira e afrontar no luscofusco a brétema do medo da noitiña. Deume anceios e devezos para enchouparme co orballo do día e albiscar o horizonte prezado da ledicia. A non perder o gusto do sabor dos amorodos e a color das xoaniñas. A vencer o meu noxo ás vacalouras e a sentir o tremor da carraxe das inxustizas.
Miña nai, miña naiciña, é a que me mira de esguello ante a miña repunancia escrita e dime con ironía: «Non te poñas exquisita!». E que razón ten nese significado que só pode atoparse na súa ousadía. No seu aquel rebuldeiro, na súa dúbida precisa. «Depende», xúlgame sempre, e así conformo o meu mundo, afastada de sentenzas que me tiren a rolos ao baleiro. Ou baldeiro, que ela me dá a escoller decontado unha, dúas ou tres razóns para o meu pracer, que é gozo polo seu obrigado acerto.
Non hai nela desatino nin cando xoga a mofarse de tanta trapallada xunta, e por iso de cando en vez me chisca un ollo ao ver de lonxe aos trapalleiros que de súpeto veñen a facerlle a rosca. «Non, ho!», exclama ela, que está farta de aldraxes e condenas lareteiras e segue a arriscarse soíña polos pelouros dos camiños. E alí, entre os seixos, respira abondosa e lúcida cando mira cara atrás e ve tantos séculos de poesía, que é a da súa propia loita. Atrás está a súa herdanza, e diante, aí, en primeiro lugar, ti e mais eu defendéndoa e agarimándoa para celebrar coas súas palabras máis fermosas o noso eterno amor ás letras.