Ela, nos días de tristeza, mirábase no espello e falaba soa. Era unha terapia que daba resultado. Nas últimas semanas non puido facelo. Necesitábao, pero non podía. Estaban os nenos na casa e non quería que sospeitasen da súa saúde mental. Eran xornadas infames. Empezaron con cancións (Resistiré, cantaba a veciñanza), porén as cancións non duran todos os minutos, todas as cifras que convertían as ausencias e os enfermos en números. Iso pensaba ela. Pensaba fronte ao espello pero non abría a boca. Tiña medo de que escoitasen os nenos. Pero non era o seu único medo. Súa nai estaba soa, a un par de quilómetros de distancia. Falaba con ela cada día de corentena. Videochamadas, mensaxes, risas, ocorrencias a todas horas. A nai non quería que falasen das cousas escuras nin desa frase pretérita que se apropiara da linguaxe: «Lo peor está por venir». Porque a coñecía. Sabía que a súa filla tiña inclinación á tristeza. Ela era máis forte. Dura coma mármore. Tan dura que algunha vez, cando era nena, negoulle algún necesario abrazo. Os anos cambiaran á mamá. Cada vez parecía máis tenra e próxima e afable. Serían os netos, probablemente. Teñen os nenos esa virtude: tornan brandas ás persoas máis pétreas. Hoxe falaron tres ou catro veces. «Non te derrotes, non te veñas abaixo», dicía a nai. E ela contestaba que non. Que non estaba soa. Que na casa, grazas aos pequenos, había moita alegría. «Ademais tes de todo. Unha casa grande, comida, diversións. Fáltache algo, cariño?», dixo a nai para despedirse. «Ata mañá. Un bico», dixo ela. Ao colgar foi ao cuarto. Púxose fronte ao espello. E quixo contestar á nai: «Fáltame tocarte, mamá. Tocarte». Quedaba un día menos.