Non son médico. Tampouco milito nesa lexión de sabios que dende os faladoiros da comunicación e as redes sociais viven de espallar consellos, opinións, interpretacións e alarmas. Vivimos tempos onde calquera, cun teléfono móbil, pode desestabilizalo todo, ou case todo, sen escrúpulo ningún respecto da súa responsabilidade. Hai quen aínda pensa que isto é unha brincadeira, un pretexto para facer chistes. A inconsciencia, a ignorancia, a insolidariedade, a estupidez son tóxicos que corren mais a présa que o famoso COVID-19. Con todo, escribo dende o convencemento de que a inmensa maioría da poboación, na medida das súas posibilidades, acóllese estes días aos seus espazos domésticos atendendo as informacións que dende instancias competentes intentan encarreirar a situación. A nosa xeración non lembra nada semellante. A gripe do 18 fixo estragos no tempo dos avós. Seguramente é a referencia máis próxima, mesmo por riba do ébola, o sida e outros andazos contemporáneos. Mais a aceleración, a transversalidade, a capacidade de transmisión rápida deste novo elemento, unido á inexistencia dun antídoto previsible a curto prazo, nun mundo onde as distancias se reduciron ao máximo e a mobilidade social e material é determinante (a globalización), fan desta realidade unha experiencia única, diante da cal, ao conxunto da cidadanía só nos queda agardar e seguir disciplinadamente as instrucións. Escribo dende a miña casa, rodeado de libros, e nos libros está tamén a memoria. Andan nas redes moitas recomendacións para acompañar este tempo de espera. Eu escollín (e recomendo) dous títulos pola súa significación simbólica: unha novela e un libro de relatos. A novela é de Albert Camus, premio nobel de literatura en 1957. Titúlase A peste, que eu lin con 16 na biblioteca de Pontevedra e quedei abraiado. Unha das novelas máis intensas, profundas e motivadoras da miña adolescencia. O outro título é O decameron, de Giovanni Boccaccio (1370), unha das grandes xoias da literatura italiana e universal. Ambas as dúas poden lerse en galego. A primeira traducida por Isabel Soto e Xavier Senín para Hugin e Munin no 2018. A segunda, traducida por Moisés Barcia para Rinoceronte no 2006.
En 1348, a peste bubónica asolou Florencia e outras moitas cidades europeas, tamén galegas, provocando unha altísima mortandade. Dez mozos florentinos (sete mulleres e tres homes) abandonan a vila do Arno durante dez días e entreteñen a espera contando historias: cen relatos, para aliviar a angustia e a incertidume. A literatura, a lectura, o relato oral, como un fío que estreita lazos de consolación. Aínda que estou seguro de que hoxe os florentinos están todos enganchados a Netflix.