A colección

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

23 ene 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

autor levantábase todos os días abatido e estraño: cada vez sentía menos afecto pola actualidade. Tamén se levantaba agradecido. Era autor, o seu soño infantil. Escritor de novelas de amor. Pensaba que sería triste escribir para o silencio, pero tamén concluía que ás veces encontras no silencio a túa fortuna. Foron moitos os anos de silencio. Ata que un día chegou un paquete cun coche eléctrico de miniatura. Quizais porque el escribiu que sempre pedira aos Reis un Scalextric. E non chegaba. Chegaron ramos de flores, e conservounos ata que as follas caían. Fotos de piratas, porque el declarábase pirata nun mundo de reis e princesas e nobres de nobreza escasa. Tamén lle enviaban obxectos noctámbulos, porque escribiu un depósito de afectos titulado Alameda, noite e bar. Tiña almacenadas centos de cartas que falaban de melancolía e, tamén, de esperanza. Tiña varias botellas sen abrir: recordos da época longa na que viaxou, por consello médico, no vagón da auga. Películas en CD e series en pendrive. Camisetas con palabras. E cuncas con frases dos seus libros escritas con mimo. Esta semana recibiu dous cadros. Neles, realizados con tenrura e arte e artesanía, algunha das súas prosas. A persoa que llos enviou, María Jesús, aseguraba que as palabras do autor axudábana. A ela e a moitas persoas que ela coñecía. Con elas compartía as súas pequenas «artesanías» elaboradas coas frases que asinaba aquel autor que se levantaba, cada día, estraño e abatido. Non había motivo, dixo aquel xoves. Contemplou os obsequios enviados: cuncas, flores, cadros. Era unha colección de afectos. Un acto de amor. Escribir só ten un sentido: amar e que te amen. O resto é perder o tempo.