Agora o ex-comisario Villarejo acóchase detrás dun portafolios, pero en 1981, cando só era inspector, participou a cara descuberta no programa Esta noche, presentado por unha candorosa Carmen Maura que, con dozura no ollar, sorrir e dicir, levaba aos fogares a convicción de que unha España ilusionada, impoluta e feliz estaba a nacer en democracia. José Manuel Villarejo, secretario xeral do Sindicato Profesional de Policía, daba a imaxe perfecta do policía para os novos tempos, e corroborouno ao afirmar o seguinte: «Dentro del ambiente funcionarial, posiblemente el cuerpo que más ha asumido el proceso democrático ha sido el Cuerpo Superior de Policía».
Díxoo con tanta humildade que a práctica totalidade da audiencia crémolo e celebrámolo. Aleluia! Tiñamos unha policía democrática.
A metamorfose daquel home discreto e aparentemente tímido cara ao creador dun clan mafioso que utilizou a influencia de políticos, medios de comunicación e Administración de Xustiza para enriquecerse con actuacións delituosas, é tema para unha novela negra de éxito seguro. Explicar como montou a rede de extorsión, espionaxe e branqueo de capitais é para que alguén con talento e graza engada un cuarto título ás comedias satíricas que Berlanga e Azcona levaron ao cine cos títulos La escopeta nacional, Patrimonio nacional e Nacional III.
O inspector Villarejo viu agromar a corrupción e entendeu que o choio non estaba en combatela, senón en facer o traballo sucio que os corruptos demandasen. En 1983 pediu a excedencia e montou un chiringuito que chegou a ter 46 empresas e 16 millóns de euros de capital social. Cliente seu era o Ministerio do Interior, que lle permitiu volver á policía e manter a rede empresarial. Fíxoo en 1993 e, ascendido a comisario e protexido polos superiores, viviu anos de viño e rosas. Xuíces, políticos, empresarios, banqueiros e xornalistas reclamaban os seus servizos. Na trama Gürtel, nos casos Bárcenas, princesa Corina, Ignacio González, o pequeno Nicolás… En todo andaba Villarejo, e en todo gravou aos interlocutores. Tantas e tan comprometidas gravacións fixo que presume de ter collido o Estado polas pelotas. Non serán para tanto, pero si para valorar a catadura moral do ex-comisario e dos seus clientes. A do empresario Juan Muñoz, casado coa xornalista Ana Rosa Quintana, é bo exemplo. Págalle 20.000 euros para que investigue a un avogado felizmente casado: «A nosotros nos vale todo para atacar al enemigo». Villarejo sabe que o CNI gravara ao avogado «farlopeando» e promete conseguir a cinta. Se o avogado non cede á chantaxe, «se cuelga la cinta en YouTube y a tomar por el culo… Todo aquel que nos toca los cojones mira cómo termina».
Coma Al Capone está a rematar el, condenado, non por mafioso, senón por delincuente fiscal. O home que o enchiquelou é o meu paisano David R. Vidal, informático e, outrora, axente do CNI. Cando descubriu as contas de Villarejo en Panamá para branqueo de capitais, fixo chegar a información a dous comisarios. Un deu a calada por resposta. Outro dixo: «Non interesa». Entón enviouna ao fiscal anticorrupción e Villarejo foi ao caldeiro.
Non nos enganemos, os Villarejos existen porque a corrupción os crea, e nós vemos a corrupción como un mal inevitable; como a contaminación ambiental, máis ou menos.