Amiga: sei que vives angustiada. Fuches perdendo a alegría, deixando de cantar, de rir, de dicir libremente o que pensabas. Entraches no fogar coma nunha cova. Disimulas ante a familia, a veciñanza, as criaturas. Vas perdendo valor, asumindo a túa condición de servizo, a non protestar para non provocar discusións, a escoitar cando el ten problemas, porque ti non os tes. Debes sabelo levar, saber que ten dereito a foder ou a tomar unha copa de máis.
Tes unha familia que sacar adiante, si, pero tes medo. El sabe que tes medo e iso dálle fachenda, non pena. A cova vaise trocando nunha gaiola. Falas cunha amiga que se divorciou e aparenta dez anos menos; ves unha pintada feminista, e non queres ir ao ceo, queres ir a todas partes; un día vas tomar un café e chegas tarde á casa... Con medo.
El aínda non chegara. Chega cando quere. Notouche algo na mirada. Ante os seus reproches, dos teus ollos saíron desafíos. Non o soportou.
Cando comezaron os golpes xa tiñas o corpo esmagado de insultos. Non te sorprenderon pero doéronche. A dor serviuche de revulsivo, e os morados de confirmación. Aí estás, amiga, entre o medo e a indignación. Aí estiveron, están, un gran número de mulleres. Cando se rebelan, provocan o odio e son asasinadas. Fuxe antes de que sexa demasiado tarde. Nada hai máis importante que a vida, a túa vida. Tes, non só o dereito, senón o deber de vivir.
Toma precaucións. Busca entre xente de teu quen te protexa. Pide vixilancia policial. É un momento de perigo. O que sempre tivo poder sobre ti, entrará en cólera. Non o tolera e estará disposto a matarte antes de verte libre. Teno en conta. Non lle deas ningunha oportunidade. Non penses nos fillos. Farán a súa vida. O teu sacrificio non a mellorará. A túa morte tampouco. Tes a obriga de vivir. Faime caso. Sálvate!
A túa amiga, MXQ.