Hai demasiada literatura na primeira vez. A primeira vez é como abril, ese mes que sempre decepciona. Ou como a espera de Penélope: porque Ulises nunca regresa. A primeira vez é un senfín de vaidade, unha egolatría, un atisbo de petulancia. Mesmo hai algunha primeira vez que é unha cicatriz perpetua. El pensaba niso mirando o mar. Transparente. No fondo só podía ver o cabelo de dúas mulleres como algas líquidas, ambarinas. Tamén vía uns ollos azuis e outros castaños. Estiraba a man para tocar aquelas figuras fantasmagóricas debuxadas no piélago. Dúas mulleres. Para el seguían sendo nenas. Este verán negáronse a acudir a un hotel bañado en area de praia. Eran independentes e libres (esa palabra). Esta vez tocou no Atlántico sur. A miúdo foi o Mediterráneo. El, para que a súa muller non o vira tristón, púxose a tomar o sol de costas. Ela, a nai, parecía tranquila: para sosegalo a el. Hai primeiras veces que son feridas. Algúns, con fillos pequenos, pensarán que algún día recuperarán a sensación de liberdade, sen atender pañais, comidas, mimos e caprichos. Equivócanse. Cando un ten fillos nunca está só. Van cos pais, atados, aínda que estean a miles de quilómetros. Hai primeiras veces que non debían repetirse nunca. Pero seguirán sendo primeiras veces durante toda a vida. O mar, dicía el, parece que non é mar. E a cervexa sabe a limón. É máis fácil todo cando as discusións paterno filiais edulcoran un día de estío. Cando gritas que estás canso, que a ver se crecen, que se fagan maiores dunha vez. O tempo pasa, dixo el. Ela contestou: «Ti sempre cargado de nostalxia». Un sabe que empeza a ser maior cando chega a primeira vez. Unhas vacacións sen fillos. Oh, melancolía.